ΓΛΥΚΟ ΤΟΥ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ

Δυο στάλες μπλε του ωκεανού

και δυο σταγόνες μέλι.

Φως απ’ του ήλιου τα μαλλιά,

μια αύρα απ' αγέρι.

Μία ιδέα λησμονιά,

του πόθου λίγο αλάτι.

Νήμα που κλωθογύρισε

στου έρωτα τ’ αδράχτι.

Μια μυρωδιά από σύννεφα,

μια κουταλιά συμπόνια.

Ρότα στο γαλανό ουρανό

σιασμένη από χελδόνια.

Μια προσευχή κι ενά αμήν

στου κόσμου το βωμό.

Μια ανεμελιά, μια ζαβολιά

Κι εν΄αναστεναγμό.

Τα μάζεψα όλα αυτά,

τα έκανα γλυκό.

Τα εκλεισα ορμητικά 

σε βάζο σφραγιστό.

Πέρασαν χρόνοι άπειροι,

κοντά δέκα αιώνες.

Αμέτρητες οι εποχές,

δυσβάσταχτοι χειμώνες.

Και μια φορά κι έναν καιρό

παιδάκι φοβισμένο

βρήκε το άγιο βαζό μου

που ήταν ξεχασμένο.

Άνοιξε το καπάκι του

κι ευθύς έξω εχύθη

όλη η ουσία της ζωής

που κρύβεται στη φύση.

Μιαν ευωδιά παράξενη

που μάγεψε τον κόσμο 

και μύρισαν οι ουρανοί 

βασιλικο και δυόσμο.

Κι ηρθαν αγγέλοι απ’ το Θεό

τάχα να δούνε κάτι 

Γλυκό, είπαν το βάζο μου,

του κουταλιού ΑΓΑΠΗ.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

30/1/16

Των Τριών Ιεραρχών, σήμερα, 

προστάτες των γραμμάτων, ας είστε ευλογημένοι όσοι τον κόσμο ομορφαίνετε με το λόγο σας , 

όσοι μαθαίνετε στα παιδιά μας να συλλαβίζουν τα όνειρά τους!

Το παραπάνω ποίημα ανασύρεται για να πάει να συναντήσει τη δράση της Αριστέας μας που σαν κύρια έννοια έχει την αγάπη σε όλες της τις μορφές .