Διψασμένο γιασεμί

Στον αυλόγυρο της εκκλησιάς 

γέρνει το γιασεμί διψασμένο

Είναι που στέρεψε η κρήνη που το δρόσιζε. 

Κι ο πλάτανος σαν να εγέρασε λίγο.

Θωρείς μονάκριβέ μου ;

Μην μου παραπονιέσαι.

Φιλί σου ‘στειλα μα δεν σε βρήκε.

Με γαλέρα ξένη ταξίδευες.

Κι έμεινε το φιλί ορφανό από χείλη 

να γυρίζει στον κόσμο από τότε 

Και γίνηκα θάλασσα, να σπω πάνω στα βράχια

μήπως και σ'ανταμώσω

Και γίνηκα φάρος 

τα ίσαλά σου να κρυφοφυλώ.

Κι όλοι οι στίχοι μου τ'απομεσήμερο νήματα γίνονται 

και σου υφαίνουν προσόψια που σκουπίζουν τον ίδρω σου

πριν γείρεις να πλαγιάσεις...

να θυμηθείς να μ' ονειρευτείς

κι  ίσως αν σε 'βρει το φιλί στη χώρα των ονείρων

τότε να κλάψει ο ουρανός 

κι η κρήνη κελαρύσει

κι ίσως και το χαμόγελο στα δυο σου χείλη ανθίσει.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

21/1/16

Brooke Shaden Photography