Περήφανη κόρη ( του τόπου μας χαρισμένο)

Κι εσύ περήφανη κόρη 

με τους απύθμενους ωκεανούς των ματιών σου' 

ποια λησμονιά φθινοπωριάζει το βλέμμα σου 

και γεννά πρωτοβρόχια, 

κάθε που πεταρίζεις τα βλέφαρά σου;

Πάντα, στους μαστούς σου,

οι θνητοί χόρταιναν με νέκταρ των αιώνων

και 'ρωτεύονταν το φως. 

Τώρα, 

με δάκρυα ξεδιψάς την απορία μας και κοιμίζεις την ψυχή μας.

Μα εγώ, είμαι ακόμα εδώ 

κι αγναντεύω μια κόκκινη κορδέλα, 

δεμένη στην άκρη των δαχτύλων σου.

Μ' αυτή δέσε τα όνειρά μας

και άσε τα ν' ανέλθουν στα σύννεφα 

να τα φιλήσει ο Βαρδάρης.

Πέρασαν τετρακόσιοι χειμώνες, 

κι άλλα πέντε χρόνια 

που η άνοιξη λησμόνησε να 'ρθει.

Ήρθανε κι άλλοι καιροί που οι μέρες ήταν πάντα ίδιες, σκοτεινές.

- Μα θυγατέρα μου, πάντα στο τέλος με τα φτερά ανοιχτά,

τα ουράνια αγκαλιάζαμε...

Τι τάχα, σταυραετοί γεννηθήκαμε !

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

2/7/15