Σε πελάγη άγνωρα
καιρό τώρα πια ταξιδεύεις
και κιοτεύει η αλμύρα της θάλασσας.
Κάλπικη η ρότα σου και
μισεύει ο αφρός των κυμάτων.
Σε χρυσοστόλιστους τάφους
υποτάσσεις τα πάθη σου
και η Κίρκη γελά.
Μα η αυγή φονεύει την κάθαρση
και της ζωής σου η αυλαία
αιμορραγεί ημιτελής στα παρασκήνια.
Σε χαμένα νησιά έχω σιάξει ξωκλήσια
και καντήλια μικρά σιγοκαίνε για σένα'
σαν ξημερώσεις ναυαγός
γλυκά να σου φωτίζουν...
μην λάχει και χαθείς ξανά,
μην τύχει και δακρύσεις...
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
16/10/15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου