Ικεσία αντάμωσης

Εγώ, 

ο ραγισμένος καθρέπτης μιας αγέννητης άνοιξης,

πρίσμα βουβό που το φως ακουμπά και διαθλάται,

τα σπασμένα κομμάτια μου κι αν ενώσω

πάλι το είδωλό σου γεμάτο χαραγές θα γεννώ.

Εσύ, 

νήμα ξασμένο από μαλλί που γεννιέται στα σύννεφα,

κεντημένο μονόγραμμα στης ψυχής τον ποδόγυρο,

ίχνος αδιόρατο σε αδιάβατη στράτα του ορίζοντα

πύρινο άνθος στην φωτιά μιας καρδιάς που κιοτεύει.

Εμείς,

κύκλοι παράλληλοι χωρίς συναπάντημα

μεθυσμένης πυξίδας σημεία στικτά

στο στασίδι του χρόνου κρυφή προσευχή

κεράκι ισχνό αναμμένο, σιωπηλή ικεσία αντάμωσης.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

4/2/15