Τιτάνες

Θωρείς τη στιγμή πώς στέκεται σκυφτή

στης νύχτας τ' ανάμεσα ;

Η σιωπή αλυχτά και τ' ανείπωτα μαρτυρά 

στης ψυχής το απροσπέλαστο.

Σε ουράνιο μετερίζι 

κει που σκύβουν τα σύννεφα και φιλούν τα πελάγη,

Σε ποτήρι μικρό σου στραγγίζω μια θύελλα 

και σε κερνώ την οργή των Τιτάνων.

Να μεθάς ες αεί

στης όψης μου το συναπάντημα.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

7/5/15