Θωρείτε πόσο όμορφα βυζαίνει το χώμα
της βροχής το νερό ;
Ξεπλένονται οι στεναγμοί του φωτός
απάνω στην πέτρα
και το φιλί δροσερό ευωδιάζει δυόσμο.
Μη με ρωτάς πώς αντέχω να αγαπώ τους αιώνες.
Ερωμένη του χρόνου έγραφε
της μοίρας το δικό μου κατάστιχο
και στο διάβα του καιρού,
έπαψα να μετρώ τα χνάρια του ήλιου.
Ώσπου στο τέλος μια πέτρα γίνηκα κι εγώ
που τη βροχή βυζαίνει...
22/9/15
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου