Μονή Δεκούλων, Ζωοδόχος Πηγή, Οίτυλο, Μάνη
Πατέρα για πού ξεκινάς έτσι ομορφοντυμένος;Μην έχουμε καμιά γιορτή σιμά στη γειτονιά μας;
Κι αν έχουμε, πού 'ν' τα βιολιά και πού οι τραγουδιστάδες;
Γιατί βαρά το σήμαντρο ψηλά στο μοναστήρι;
Γιατί ξάφνου συννέφιασε κι οι σταυραετοί δακρύζουν;
Γιατί σωπάσαν τα πουλιά και τ' άνθη μαραθήκαν;
Γιατί στερέψαν οι πηγές κι αδειάσανε οι λιμνες;
Πατέρα για πού το 'βαλες μέσα στο μεσημέρι;
Κάτσε και δεν επρόλαβα όλα να στα μιλήσω.
Εσύ 'σαι βράχος στους σεισμούς, λιμάνι στις αντάρες,
ομπρέλα είσαι στη βροχή, φάρος στις τρικυμίες.
Εισ' ήλιος αυγουστιάτικος στα μέσα του Δεκέμβρη
και γάργαρο κρύο νερό στη μέση της ερήμου.
Στης εκκλησιάς μας την αυλή χτυπήστε την καμπάνα
να ακουστεί στους ουρανούς, άρχοντας ανεβαίνει.
Δεκούλος είναι στο όνομα και στη γενιά Μανιάτης.
Εκεί προσμένει η μάνα του και τ' άλλα δυο του αδέρφια
οι συγγενείς, οι γείτονες κι ο πιο καλός του φίλος
με δύο ρακοπότηρα να πιουν σαν ανταμώσουν.
Ώρα καλή πατέρα μου, κορώνα, βασιλιά μου
βορρά μες στην πυξίδα μου και χτύπε της καρδιάς μου.
Ταξίδεψε πατέρα μου στου ουρανού τα πλάτη
που αγκαλιάζουν οι αετοί και που φωτίζουν τ' άστρα
κι άσε μου την αγάπη σου στους ώμους μου απάνω
σαν σάλι στο φθινόπωρο και σαν παλτό στο κρύο
σταυρό στα στήθη ανάμεσα, φιλί στο μέτωπό μου.
Ώρα καλή πατέρα μου και ο καιρός διαβαίνει
κι ό,τι χωρίζει ο θάνατος η αγάπη ανασταίνει.
Εις μνήμην Ιωάννη Δεκούλου
(27/07/47 - 30/07/2021)
Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόση θλίψη, πόνο και αποχωρισμό μπορεί να αντέξει,
αν δεν έρθει η στιγμή να το βιώσει ο ίδιος.
Μου λείπεις
💔
Ίσως αναρωτηθείτε γιατί αυτή η ανάρτηση και γιατί τώρα. Ίσως γιατί με αυτόν τον αποχωρισμό μου αποκαλύφθηκε γιατί ό,τι κι αν έκανα στη ζωή μου, οι σπουδές μου με οδηγούσαν πάντα στο νοσοκομείο και γιατί όσο κι αν ασχολήθηκα με αναρίθμητα πράγματα μόνο η γραφή μου σκούπισε τα ματιά και αγκάλιασε όσους αγαπώ. Από τις 30/07/2021 ξεκίνησε η μετά του μπαμπά εποχή και όλα επαναξιολογήθηκαν και συνεχίζω με όσα πραγματικά αξίζουν και τέρπουν την ψυχή και το πνεύμα μου.
Με έκανες να δακρύσω ειλικρινά. Σπαραγμός αλλά και κατάθεση ψυχής σε έναν ιερό βωμό με χοές και θρήνους για ένα εμβληματικό πρόσωπο της ζωής σου, Σταυρούλα. Ειλικρινά ένα ρέκβιεμ συγκλονιστικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν ποίημα νομίζω πως με ταξιδεύει το μέτρο του Παλαμά σ'αυτό το ξόδι του λατρεμένου σου πατέρα.
Λατρεύω αυτό το λυρικό είδος, καλή μου φίλη.
Δεν έχω παρά να υποκλιθώ, μία ακόμα φορά, στη δημιουργία σου.
Οι λέξεις έχουν τη δική τους δυναμική.
ΔιαγραφήΑκόμα δεν πιστεύω ότι γράφτηκε όλο αυτό.
Έκλαιγα κι έγραφα. Γράφτηκε από αρχή μέχρι τέλους μονομιάς.
Σαν να περίμενε εκεί.
Κι όταν τελείωσα "είδα" τον μπαμπά μου να χαμογελά.
Θυμάμαι πολλά χρόνια πριν όταν αποχαιρετούσαμε κάποιον συγγενή από τη Μάνη και οι γυναίκες μοιρολογούσαν... μου έλεγε
Να πείτε και για μένα...
Μη με αφήσετε να φύγω έτσι χωρίς μοιρολόι, σαν να μη με αγάπησε ποτέ κανείς...
Όλα πιο δύσκολα χωρίς αυτόν (κι ας είναι πάντα παρών στην καρδιά μου)
Μου λείπει η ζεστασιά της αγκαλιά του και η γελαστή του φωνή.
Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη μου.
Ναι ξέρω τι λες, για το πώς ένιωσες ακριβή μου. Αντιλαμβάνομαι απόλυτα τα συναισθήματά σου και το βίωμά σου. Τι μέγιστη σπονδή από λέξεις και στίχους μιας κόρης προς τον πατέρα της. Στέκει τυχερός στους ουρανούς.
ΔιαγραφήΌταν η ψυχή, ακουμπά στους στίχους τα συναισθήματα της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ Σταυρούλα μου.
Οι φωτό από την Μάνη, οι στίχοι σου, πόσο με συγκίνησαν.
Στην Μάνη είναι στο DNA η ψυχή να εκφράζει τον πόνο με μεγαλείο, γι' αυτό είναι ο τόπος με τα πιο ξακουστά μοιρολόγια.
Η απώλεια δεν είναι ποτέ εύκολη. Πόσο μάλλον ενός δικού μας ανθρώπου και δη γονέα.
Πιστεύω όμως στην αιώνια ζωή και θέλω να πιστεύω πως οι δικοί μας άνθρωποι είναι κάπου πιο όμορφα και ήσυχα και μας φυλούν.
Σίγουρα η απουσία τους δεν αναπληρώνεται από αυτή τη σκέψη. Μα χρειάζεται και η καρδιά την παρηγοριά της.
Να είστε καλά να τον θυμάστε πάντα με αγάπη, όσος χρονος και αν περνά. Είμαι σίγουρη, ότι σας αγναντεύει περήφανος από εκεί ψηλά, σας στέλνει αγάπη στις δύσκολες στιγμές και προστατεύει κάθε σας βήμα.
Μια μεγάλη αγκαλιά Σταυρούλα μου!!!!
Σε φιλώ γλυκά :)
Κι εγώ πιστεύω σε έναν ουρανό γεμάτο αγαπημένους και στη μετά αντάμωση...
ΔιαγραφήΚι εγώ στα δύσκολα νιώθω μια αόρατη αγκαλιά να με κλείνει μέσα της...
Η Μάνη, γη της πέτρας που ανοίγει στα δυο ν' ακουστεί ο κλαυθμός και να πάει το μοιρολόι ως εκεί που πρέπει να φτάσει...
Ο χαμός του γονιού είναι ακρωτηριασμός.
Σαν να σε κόβουν με ένα τσεκούρι από τις ρίζες που σε κρατούν στη γη... και πέφτεις, πέφτεις...
Και είναι η αγάπη αυτού που λείπει που αν και πεσμένος κάτω γίνεται ρίζα για να στεριώσεις από την αρχή...
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες.
Μέσα στην αγκαλιά μου αντάμωσε το φως.
Εγώ τον αποχαιρέτησα πριν πάει στον Κύριο.
Σε ευχαριστώ πολύ καρδιά μου.
Μεγάλη αγκαλιά κι από μένα.
Ένα κρεσέντο βιωμένου πόνου και μοναξιάς για το πιο αγαπημένο πρόσωπο. Τον πατέρα! Αν και ο σπαραγμός δεν κουβεντιάζεται, παρά μ’ ένα ξεφύσημα βγαίνει βαθιά απ’ την ψυχή σου, ο ποιητικός σου λόγος σταλάζει συντριβή, αγάπη και περηφάνεια. Ένα ποίημα που μοιάζει λυγμός και γνώση. Ακόμα κι αν κόψαν τον κορμό, οι ρίζες είναι βαθιές και θα βλαστήσουν, φτάνει να τις ποτίζει η αγάπη και η θύμηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά Σταυρούλα μου, να έχεις την ευχή του και να κρατάς πάντα αναμμένο το κεράκι του, στη μνήμη και στην ψυχή σου!
Σε φιλώ!
Αγαπημένη μου Άννα, αντέχω, με έμαθε να αντέχω, μια ζωή με προετοίμαζε να αντέχω, ομπρέλα να γίνομαι να φωλιάζουν οι υπόλοιποι από κάτω όπως έκανε και ο ίδιος.
ΔιαγραφήΕίναι αυτές οι στιγμές ξέρεις, που σχηματίζεις το νούμερο του τηλεφώνου για να σου πει η φωνή ... "ο αριθμός που καλείτε δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή" και σπας...
Την αγάπη μου όλη!
Είσαι τυχερή Σταυρούλα μου που μπορείς να βιώνεις την απώλεια και να γαληνεύεις με τους στίχους της καρδιά σου, να του λες όσα η ψυχή σου όμορφα έχει να του πει...πόσοι έχουν τον τρόπο να μπορούν να εκφράσουν τον πόνο τους με τόσο όμορφα λόγια νομίζεις; εξ ού και η λέξη τυχερή στην αρχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ξέρεις πιστεύω ότι όσοι αγαπημένοι μας φεύγουν από κοντά μας, μας προσέχουν από εκεί επάνω!
Να είσαι καλά κορίτσι μου!
Καλημέρα αγαπημένη μου Ρούλα.
ΔιαγραφήΈτσι πιστεύω κι εγώ και έτσι νιώθω.
Αλλιώς τι αξία θα είχαν όλα αν μόλις έσβηνε το φως, ακολουθούσε το χάος;
Καλό μήνα Ρούλα μου, με όμορφες στιγμές και περίσσευμα αγάπης.
Σε φιλώ!
"Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόση θλίψη, πόνο και αποχωρισμό μπορεί να αντέξει,
ΑπάντησηΔιαγραφήαν δεν έρθει η στιγμή να το βιώσει ο ίδιος. "
Τα είπες όλα, μάτια μου!
Να ζήσεις και να τον θυμάσαι πάντα γερό, δυνατό και όμορφο!
Ο άνθρωπος πεθαίνει πραγματικά όταν δεν τον θυμάται πια
κανείς.
Σε φιλώ, καρδούλα μου ♥
Αριστάκι μου, έτσι όπως τα λες.
ΔιαγραφήΚαι ναι είναι δυνατή η μνήμη και νικάει τον θάνατο... απλά καμιά φορά, ξέρεις αυτή η ζεστασιά, το άγγιγμα που σου λείπει, γρατζουνάει παραπάνω και ματώνει λιγάκι.
Φιλιά πολλά, ακριβή μου ♥♥