Απουσία...

Έργο της εικαστικού Κωνσταντίνας Κατρακάζου από την έκθεσή της "ΑΠΟΥΣΙΑ"

Ήσουνα έρωτας...

κρυστάλλινο νερό πηγής που ξεδιψούσα'

ζεστό μαϊστράλι που στο λαιμό μου απάγκιαζε'

λάγνο μενεξεδί στο βύθισμα του ήλιου κάθε δειλινο.

Ήσουνα χάδι...

ακράγγισμα δισταχτικό στ΄ Αποσπερίτη την ώρα'

μοσχοβολιά βασιλικού στου κόρφου το φανέρωμα'

κανέλλα και γαρύφαλο στ' αέρινο φιλί μου.

Ήσουν λαχτάρα...

γλυκό τριαντάφυλλο που μούδιαζε τα χείλη'

γιασεμί και γαρδένια στο παραθύρι της ψυχής'

φυλαχτό από τίμιο ξύλο, ραμμένο στο λινό νυχτικό.

Ήσουν προσμονή...

σκαρί που περίμενα να φανείς στο αραξοβόλι μου'

ουράνιο τόξο μετά της ψυχής την καταιγίδα'

ανθισμένο γιασεμί μετά τα λευκά του χειμώνα.

- Μα μίσεψες -

και σίγησε η φωνή, 

ξίνησε το γλυκό στο βάζο,

ορφανά από φιλί τα χείλη, 

μαράθηκε ο βασιλικός...

Στη δύση του ήλιου κοιμήθηκες Έρωτας

μα στης αυγής το φανέρωμα ντύθηκες ΑΠΟΥΣΙΑ !

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

30/1/19

Φτερουγίσματα

 

Γοργά νυχτώνει κι απόψε

και στων ματιών μου την άκρη

η πεθυμιά ανατέλλει.

Απείθαρχες λέξεις νήματα γίνονται

κι εγώ κεντώ στίχους 

στης ψυχής τον καμβά

Γλυκοφτερουγίζουν τα βλέφαρα

στη σκέψη της αφής σου.

Τα χείλη σου σιγοψιθυρίζουν

λόγια που μαρτύρησα απάνω στο χαρτί

και τ' ακροδάχτυλά σου βουτηγμένα 

στη μελάνη μου

αργά χαράζουν απάνω στο κορμί

ένα ακόμα μονοπάτι... φαντάζομαι.

Προσμένω μια μενεξεδένια αυγή

ν' αγκαλιάσει το βλέμμα μου.

Καρτερώ μια βροχή απ' άνθη κερασιάς

να με βαφτίσουν και πάλι ΖΩΗ! 

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

26/1/19

Painting: Dreams by Michael and Inessa Garmash

 http://www.jwatsonfineart.com/garmash/originals/dreams_originals.html

Πώς να σωπάσω …;

Σωπαίνω τα πουλιά

κάθε που στο νου μου

η σκέψη σου σιγοσφυρίζει.

Σωπαίνω τον αέρα κάθε που μου μαρτυρά

της φυγής σου τα ταξίδια.

Σωπαίνω τ’ άστρα που φώτιζαν

το σμίξιμο των στίχων μας

στο κιότεμα του φεγγαριού.

Μα πώς να σωπάσω την ψυχή που ανταριάζει

σαν ανταμώνω τη θάλασσα;

Πώς να σωπάσω το κενό που γεννά

η φωνή σου που λείπει;

Πώς να σωπάσω τ’ Απρίλη

το μεθυσμένο χειροφίλημα

και του γιασεμιού την άσβεστη δίψα

που μόνο ο ασπασμός σου δρόσιζε.

Είμαστε φάροι μοιρασμένοι στης ζωής τα πελάγη

κι αν είναι κάτι που μένει

είν’ τα καράβια που φωτίσαμε για λίγο τη ρότα τους

και τα κύματα που σπάσαν πάνω στα βράχια μας

γεννώντας το λευκό του αφρού

και ντύνοντας νύφη τη φτωχή μας ψυχή.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

23/1/19

(photo: https://mazimagazine.gr/?p=21027)