Αερικό

Κάθε που γεννιέται το φως στης αυγής τ' ακροδάχτυλα,

λαχτάρα αναβλύζει στ' άλικα χείλη της.

Τα μαλλιά της λουσμένα στου δυόσμου το δάκρυ, 

χτενίζει, με του ηλιάτορα την πυρφόρο ρομφαία

κι αφήνεται...

βορά στων ανέμων το φύσημα,

ρανίδα στης βροχής τη μαρτυρία,

αστραπή στων νεφών τ' άγριο σμίξιμο.

Κάθε που κιοτεύει το φως στ' ουρανού τη μετώπη

μια σελήνη φανερώνει στο δεξί της το στήθος

και τ' άστρα προστρέχουν να φωτίσουν τα χνάρια της

στης νύχτας τ' ανάμεσα

κι αφήνεται...

σ' ανείπωτα όνειρα κρυφή ερωμένη,

σε ποίημα ατελεύτητο ο εκλιπών στίχος,

λυγμός που ελλοχεύει στης ψυχής τ' άγνωστα βάθη

Κι αν θαρρείς πως την γνώρισες

μήτε τ' αντιφέγγισμά της ακόμα δεν αντίκρισες.

Τ' αερικά δεν έχουν αντανάκλαση...

Θυμάσαι;

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

19/2/17

Ο ήχος της ψυχής

Τα βράδια που’ χει συννεφιά

φωτίζω τις γωνιές τ’ ουρανού 

με στίχους που κορυφώνονται 

σε παροξύτονες λέξεις.

Μ’  άνθη παρθένας μυγδαλιάς

στολίζω τις ρυτίδες του φεγγαριού 

και με θλίψης απόσταγμα ξεδιψώ 

τα φλογισμένα μάτια του Κάιν.

Τις στιγμές των μεγάλων λυγμών,

σαν μυγδαλιά μονάχη,

νύφη ρακένδυτη στου χιονιά τη γιορτή,

συνεχίζω το διάβα μου, πάνω σε χνάρια

από καιρό ξεχασμένα στην επιδερμίδα της γης.

Είναι τότε που βεβαιώνομαι

πως η ψυχή ησυχάζει στης οδύνης τη γέννα

και πως ουρλιάζει στη χαρά.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

2/2/17