Ο ήχος της ψυχής

Τα βράδια που’ χει συννεφιά

φωτίζω τις γωνιές τ’ ουρανού 

με στίχους που κορυφώνονται 

σε παροξύτονες λέξεις.

Μ’  άνθη παρθένας μυγδαλιάς

στολίζω τις ρυτίδες του φεγγαριού 

και με θλίψης απόσταγμα ξεδιψώ 

τα φλογισμένα μάτια του Κάιν.

Τις στιγμές των μεγάλων λυγμών,

σαν μυγδαλιά μονάχη,

νύφη ρακένδυτη στου χιονιά τη γιορτή,

συνεχίζω το διάβα μου, πάνω σε χνάρια

από καιρό ξεχασμένα στην επιδερμίδα της γης.

Είναι τότε που βεβαιώνομαι

πως η ψυχή ησυχάζει στης οδύνης τη γέννα

και πως ουρλιάζει στη χαρά.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

2/2/17