Ωκεανέ μου

Ωκεανέ μου, 

μυρωμένη αλμύρα μου, 

σαν τον καιρό ανταμώνω να σου χαράζει το πρόσωπο,

πόσα ακόμα ναυάγια να ευχηθώ να ζήσω

κάθε που η ψυχή μου κάβους λύνει. 

Σαν μετρώ τα κύματα στο βλέμμα σου, 

τις νύχτες ερωτεύομαι τις θύελλες 

και η εικόνα σου φέγγει σαν φάρος 

στης σιωπής τη λησμονιά. 

Δάκρυ μου άγιο, 

κάποτε ζούσα για να φτερουγίζω σιμά στο φως 

που σκόρπιζε ο λύχνος. 

Μα τα φτερά μου κάηκαν 

κι η στάχτη τους σκορπίστηκε στα πέλαγα 

που κλείνεις στα δυο χέρια σου. 

Και μιαν αυγή, 

θάλασσα γίνηκα για χάρη σου εγώ, 

να μ' αρμενίζεις στ' άπειρο. 

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου 

Επαινος ποίησης, 15ος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός ΕΤΕΠ Κερατσινιου 2015

Ο πίνακας Ωκεανέ μου, που συνοδεύει το ποίημα είναι έργο της φίλης μου και εξαίρετης ζωγράφου Φωτεινής Παππά, η οποία τον δημιούργησε εμπνευσμένη από το ποίημα. ΄Άλλα έργα της ζωγράφου, η οποία έχει κοσμήσει τα εξώφυλλα πολλών ποιητικών συλλογών, μπορείτε να δείτε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook.

Το παρόν ποίημα φιλοξενήθηκε επίσης στο Τεύχος 24-25 του περιοδικού ΠΝΟΕΣ ΛΟΓΟΥ & ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2016