Πρώιμος Μάης

Μυριάδες καιρούς διαφεντεύεις

στης ψυχής σου το σκοτάδι.

Στιγμές αμέτρητες πολεμάς 

τ' άηχο της σιωπής και ηττάσαι.

Χωλαίνει ο Γκιόνης στο πέταγμα,

λαθεύει τ' αηδόνι στις νότες

και η βροχή ασίγαστη, ξεπλένει τη γύρη

μη λάχει και καρπίσει η ζωή.

Θολερά μονοπάτια με χνάρια αβέβαια,

λάθρες περπατησιές σε προορισμούς αχαρτογράφητους

κι η άνοιξη θνήσκει, αιώνες τρεις τώρα.

- Θυμάσαι μονάκριβέ μου;

Στο δειλινό ενός Απρίλη

γεννήθηκε η ανάσταση,

μα ήταν ο Μάης πρώιμος

και η ελπίδα έσβησε

μέσα στα σπάργανά της.

Δακρύζουν τα μάτια

στ' αντίκρισμα μιας παπαρούνας,

μήπως και καταφέρουν

να ξεδιψάσουν τα ριζά της.

Μήπως και τους ανέμους σιγάσω

ίσαμε να 'ρθεις να τη δεις.

Για σένα έχει ανθίσει.

7/11/16

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

(Ο πίνακας Πρώιμος Μάης είναι έργο της γράφουσας)

ακριλικά σε καμβά