"Η ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"
Ντύθηκε με το φόρεμα του ήλιου
και την αχλή της θάλασσας.
Βάφτηκε με το χρώμα της καταιγίδας
και το διάφανο της σιωπής.
Βαφτίστηκε στον ωκεανό της μνήμης
με το όνομα «Ελπίδα».
Αυτή η μικρή σταγόνα του απείρου,
γέννησε τη βροχή
και άλλαξε τον κόσμο!
Τζούλια Πουλημενάκου
Από την ποιητική συλλογή "Απρόσμενη ΄Ανοιξη"
Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση
Αθήνα 2016
ΑΡΧΗ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ
Ένα φως ροδίζει την άγραφη μνήμη,
ένα κύμα καθάριο γεμίζει τον ουρανό,
μέσα στην υγρή σαγήνη της θαλάσσας
φωλιάζει ασάλευτο το πουλί του ανέμου.
Δε μιλάμε. Όμως, ακούμε
τους ήχους της σιωπής σε κάθε βλέμμα.
Δε μιλάμε. Όμως, ακούμε
τις λέξεις που αστράφτουν στον ήλιο.
Αφετηρία το βλέμμα.
Αρχή χωρίς τέλος.
Απλά, χαμογελάμε ο ένας στον άλλον.
Τζούλια Πουλημενάκου
Από την ποιητική της συλλογή"Απρόσμενη Άνοιξη"
Κέντρο Ευρωπαϊκών ΕκδόσεωνΧάρη Τζο Πάτση
Aθήνα 2016
ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ «ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ» ΤΗΣ
ΤΖΟΥΛΙΑΣ ΠΟΥΛΗΜΕΝΑΚΟΥ
Η ποίηση της Τζούλιας Πουλημενάκου εκτός από τον άρτιο χειρισμό της γλώσσας, η οποία εμπεριέχει τα απαραίτητα αισθητικά και νοηματικά στοιχεία, που χαρακτηρίζουν μια γνήσια ποιητική γραφή, χαρακτηρίζεται και από βαθιά ευαισθησία, λυρισμό αλλά και προβληματισμό. Ο αναγνώστης που θα συνταξιδέψει με την ποιήτρια στο ποιητικό πέλαγος του πολύχρωμου ουρανού της ψυχής της, θα αισθανθεί να γίνεται ένα με τον άνεμο, τη βροχή και το φως, σ’ ένα φανταστικό, αλλά ταυτόχρονα τόσο αληθινό κόσμο! Η ποιήτρια γεννήθηκε με την ευαισθησία της ψυχής και την ικανότητα πρόσληψης των μηνυμάτων, τόσο των εξωτερικών όσο των εσώτερων που απαιτεί η ποίηση. Η θεία βούληση τής έδωσε απλόχερα την ευαισθησία, την ικανότητα ενσυναίσθησης και το ταλέντο της υπερβατικής σκέψης. Με αυτά τα εφόδια η ποιήτρια εμβαθύνει στα γεγονότα αλλά και στα νοητικά μονοπάτια, με τρόπο ιδιαίτερα αναλυτικό και υπερβατικό. Η ψυχική της ευαισθησία και τα συναισθήματα είναι η αφετηρία της ποίησής της, όμως δε μένει στο προφανές. Επιχειρεί να ξεφύγει από τα στενά όρια του ορατού και αναζητά, με μια υπερβατική προσέγγιση, απαντήσεις εκεί που μόνο οι γνήσιες ποιητικές φύσεις μπορούν να προσεγγίσουν.
Η «Απρόσμενη ΄Ανοιξη» για τους γνωρίζοντες δεν είναι καθόλου απρόσμενη. Είμαι σε θέση να γνωρίζω την εξελικτική πορεία της ποιήτριας, τα τελευταία χρόνια που αυτή αποτελεί μέλος της «Πανελλήνιας ΄Ενωσης Λογοτεχνών» και θεωρώ απολύτως φυσική την υλοποίηση της δυναμικής της μέσα από αυτή τη νέα της ποιητική συλλογή. Η «Απρόσμενη ΄Ανοιξη» εμπεριέχει εκτός από το φυσικό ταλέντο της ποιήτριας, την ανιούσα πορεία της μέσα από συστηματική μελέτη στην τεχνική, στην αισθητική, αλλά προπάντων στη διανοητική ανάλυση και σύνθεση των θεμάτων της. Η πρωτότυπη σύλληψη της ποιήτριας, κατ’ αρχάς να παρουσιάσει τα ποιήματά της ως παιδιά τής πλέον δημιουργικής και ταυτόχρονα αισθαντικής εποχής του έτους, όπως είναι η ΄Ανοιξη, δίνει εξ’ αρχής μια ιδιαίτερη υφή στο έργο. Μας οδηγεί τόσο αισθητικά όσο και διανοητικά σε έναν ιδιαίτερο ποιητικό κόσμο και μας προϊδεάζει για μια σημαντική ποιητική προσέγγιση, το επίπεδο της οποίας κατορθώνει να το υποστηρίζει σε ζηλευτό βαθμό.
Το πρώτο τμήμα της συλλογής παίρνει το όνομά του από τον πρώτο μήνα της ΄Ανοιξης. Ο Μάρτης, λοιπόν, ο μήνας που ακροβατεί το φως, ανάμεσα στο γκρίζο του χειμώνα που απέρχεται και της νέας ζωής που αχνογελάει στο βάθος του ορίζοντα, είναι κατάλληλος για να μας αφηγηθεί τους προβληματισμούς και τις αναζητήσεις, τόσο τους ατομικούς όσο και τους κοινωνικούς της ποιήτριας. Τα ποιήματα αυτού του πρώτου μέρους εμπεριέχουν φιλοσοφικά στοιχεία, χωρίς ωστόσο αυτό το γεγονός να αφαιρεί κάτι από την ιδιαίτερη ευαισθησία στη διάφανη γραφή της, με την οποία κατορθώνει να αιχμαλωτίζει ταυτόχρονα, τόσο την αισθητική όσο και την πνευματική λειτουργία του αναγνώστη-ακροατή. Χαρακτηριστική απόδειξη αυτού του στοιχείου συναντάμε ευθύς αμέσως στο πρώτο ποίημα της συλλογής με τον τίτλο «Ο ήχος της ειρήνης». Μας λέει η ποιήτρια, μεταξύ των άλλων :“Πεθύμησα ν’ ακούσω τον ήχο της ειρήνης/ εκείνη την υπερκόσμια έλλειψη ήχου” και πιο κάτω: “Πεθύμησα ν’ ακούσω τη χαρά/ ανάμεσα στα χαλάσματα/ τα γέλια των μικρών παιδιών και τα χαμόγελα των λουλουδιών στον ήλιο.../Πεθύμησα την άηχη φωνή της ειρήνης/ ανάμεσα στο μηδέν και το Παν” . Εδώ, είναι εμφανής η ικανότητα της ποιήτριας να μετουσιώνει το μικρό σε μέγιστο και το απλό καθημερινό στοιχείο σε κύτταρο μιας υπερβατικής διανοητικής δημιουργίας. Στοιχεία που δεν απαντώνται παρά μόνο στους λίγους ταλαντούχους, αλλά και άοκνους ως προς την πνευματική τους βελτίωση, εργάτες του ποιητικού λόγου.
Κι έρχεται ο ξανθός Απρίλης να μας υποδεχτεί στο δεύτερο μέρος του βιβλίου με το νεανικό ξέγνοιαστο γέλιο του και να μας μπολιάσει με το φως που πλέον κυριαρχεί στην Άνοιξη, όχι μόνο της φύσης, αλλά και της απρόσμενης της Τζούλιας Πουλημενάκου. Ήδη, από τους πρώτους στίχους του ποιήματος «Φεγγάρι μου», εισπράττει ο αναγνώστης τη δροσιά και τη ρωμαλέα υφή των στίχων: “Φεγγάρι μου, ίππευσε τ’ άτια τ’ ουρανού κι έλα να μ’ ανταμώσεις στην άκρη του ονείρου!/Με νότες ασημιές τραγούδησε και χόρεψε ανατολής χορό στην αγκαλιά του κόσμου!” . Στίχοι έμπλεοι λυρισμό, αλλά ταυτόχρονα και μιας απαιτητικής πνευματικής αναζήτησης. Λογοτεχνικά σχήματα συμπυκνωμένα και προ πάντων απαραίτητα. ΄Ολα είναι ταιριασμένα αρμονικά για να εισδύσει ο λόγος στην ψυχή και στο πνεύμα του αναγνώστη.
Ο Μάης, δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από την ιδιαίτερη ανάλαφρη αλλά και ταυτόχρονα τραγική μορφή του λόγου και ιδιαίτερα εκείνου που καταπιάνεται με τον έρωτα. Ο έρωτας λοιπόν όχι μόνον εκείνον τον κατά τον Πλάτωνα «Πάνδημον», αλλά και τον «Ουράνιον», όχι μόνον εκείνον των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και αυτόν που ως δημιουργός δύναμη κινεί το σύμπαν. Στο ποίημα «Αρχή χωρίς τέλος», ο αναγνώστης νομίζει ότι πράγματι θα ακούσει τους ήχους της σιωπής και επίσης τις λέξεις που αστράφτουν στον ήλιο, καθώς διαβάζει :“Δε μιλάμε. Όμως ακούμε τους ήχους της σιωπής σε κάθε βλέμμα./Δε μιλάμε. Όμως ακούμε τις λέξεις που αστράφτουν στον ήλιο” .
Η «Απρόσμενη ΄Ανοιξη» είναι μια απτή απόδειξη πως η τέχνη και ειδικότερα εκείνη της Ποίησης, είναι δυνατόν να τέρπει και ταυτόχρονα να προβληματίζει και να μετουσιώνει το μικρό σε μεγάλο και την τρυφερότητα της ψυχής ενός γνήσιου ποιητικού πνεύματος σε νοηματικό και υπαρξιακό Φως! Η Τζούλια Πουλημενάκου έχει ήδη αρχίσει να διαγράφει μια σταθερή ανιούσα πορεία στον ιδιαίτερα απαιτητικό κόσμο της ποίησης. Είμαι βέβαιος, ότι θα μας χαρίσει και στο μέλλον, με την ευαίσθητη και δημιουργική γραφή της και άλλα όμορφα πνευματικά της παιδιά.
ΝΙΚΟΣ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗΣ - Ποιητής-Πεζογράφος-Δοκιμιογράφος
τ.Πρόεδρος της Πανελλήνιας ΄Ενωσης Λογοτεχνών
24/8/2016
Κριτικό σημείωμα για την Απρόσμενη Άνοιξη
Ένα συναίσθημα λυτρωτικό σαν έρωτας, πλημμυρίζει με ανάσες τον φόβο, να τον διαλύσει. Ένα κύτταρο ζωής στον αιώνα του κόσμου, η άνοιξη της χαράς μα και της αγωνίας. Ανθάκια που σκορπίζουν μαγεία και σπαράγματα.
Αισιοδοξία σαν ήλιος που χρυσίζει άγραφες μνήμες, σκέψεις που βυθίζονται στο ύψος τ' ουρανού για ν' αναδυθούν του λογισμού οι θύμισες. Μονοπάτια της μνήμης που σιγοτραγουδούν ήχους καθάριους, για να θυμίσουν την γλύκα της ζωής. Λέξεις ποτάμια που γυρίζουν σελίδα σε νύχτες άναστρες, που κραυγάζουν τεχνάσματα του μυαλού.
Στροβιλισμοί ερωτημάτων που μένουν αναπάντητα, όπως και το νόημα της ζωής: αντιπαλεύεται η αδικία; πώς γεφυρώνονται τα χάσματα κίβδηλων οριζόντων; Αγωνία για νίκες που μοιάζουν πρόσκαιρες, φάντασμα μοιάζει κι η ελευθερία, καταφύγιο χωρίς υπόσταση. Ταξίδι θρηνητικό σε αδιέξοδες διαδρομές σκορπισμένων ονείρων, διαλυμένων συναισθημάτων, ξοδεμένων χαμόγελων.
Και μια λύτρωση, να έρχεται με ρυθμό νοσταλγικό, σπάζοντας τις σιωπές της λύπης. Στόφα ποιητική που ξέρει πως να κλέψει τις εικόνες απ' τα ουσιαστικά για να τις ακουμπήσει μόνο σε ρήματα. Θωπευτικές ελπίδες από θέληση κυρίαρχη, που υπαγορεύει στη ζωή τη νίκη.
Μια ωδή η γραφή της στα μάτια μου, ένας σπαρακτικός μονόλογος στην σκηνή της ψυχής. Και οι λέξεις μου, διαλεγμένες σχεδόν όλες από δικές της σκέψεις.
Μόνο που δεν συμφωνώ μ' ένα δίστιχο, γι' αυτό, ας μου επιτραπεί η μικρή αυθαιρεσία-παράφραση. Μόνο για να ταιριάζει καλύτερα σε ό,τι διάβασα:
"Παράσταση θεάτρου είναι η ποίησή της
στο τέλος δυνατό έρχεται το χειροκρότημα........"
Τζίνα Ψάρρη - Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας
6/10/2016
Βουβή παρουσία
Βροχή οι λέξεις σου
χτυπάνε
στα παράθυρα του μυαλού,
με εξουσιάζουν..
Βουβή παρουσία εγώ,
μπροστά στα μάτια σου
παραλύω...
Ανεξέλεγκτο
κυλάει
ένα
δ
ά
κ
ρ
υ.
"ΑΘΩΕΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΕΣ"
Η Τζούλια Πουλημενάκου, κατάγεται από Γύθειο Λακωνίας. Είναι ποιητρία και λογοτέχνης. Ποίηματά της έχουν βραβευτεί σε πολλούς διαγωνισμούς σοβαρών πνευματικών φορέων και έχει διετελέσει μέλος σε κριτικές επιτροπές πολλών λογοτεχνικών διαγωνισμών. Είναι μελος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και από το 2015 ανήκει στο διοικητικό συμβούλιο της ΠΕΛ και κατέχει τη θέση του ταμία της Ένωσης. Έχει εκδόσει δύο ποιητικές συλλογές, τις Αθώες Αντιλήψεις, 2014 και την Aπρόσμενη Άνοιξη, Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση Aθήνα 2016.
Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου την αγαπημένη μου φίλη και συνοδοιπόρο
Τζούλια Πουλημενάκου για το υλικό που μου παραχώρησε
για να έχω την τιμή να παρουσιάσω το έργο της.
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
13/12/16
