Πρώιμος Μάης

Μυριάδες καιρούς διαφεντεύεις

στης ψυχής σου το σκοτάδι.

Στιγμές αμέτρητες πολεμάς 

τ' άηχο της σιωπής και ηττάσαι.

Χωλαίνει ο Γκιόνης στο πέταγμα,

λαθεύει τ' αηδόνι στις νότες

και η βροχή ασίγαστη, ξεπλένει τη γύρη

μη λάχει και καρπίσει η ζωή.

Θολερά μονοπάτια με χνάρια αβέβαια,

λάθρες περπατησιές σε προορισμούς αχαρτογράφητους

κι η άνοιξη θνήσκει, αιώνες τρεις τώρα.

- Θυμάσαι μονάκριβέ μου;

Στο δειλινό ενός Απρίλη

γεννήθηκε η ανάσταση,

μα ήταν ο Μάης πρώιμος

και η ελπίδα έσβησε

μέσα στα σπάργανά της.

Δακρύζουν τα μάτια

στ' αντίκρισμα μιας παπαρούνας,

μήπως και καταφέρουν

να ξεδιψάσουν τα ριζά της.

Μήπως και τους ανέμους σιγάσω

ίσαμε να 'ρθεις να τη δεις.

Για σένα έχει ανθίσει.

7/11/16

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

(Ο πίνακας Πρώιμος Μάης είναι έργο της γράφουσας)

ακριλικά σε καμβά

Σώπασε ...

Σώπασε...

και σταμάτα να μετράς τις ανάσες μου,

να μετράς τα βήματα μου.

Τα χνάρια μου στο χώμα, σε μένα είναι υπόλογα.

Ανυπόταχτη η δική μου ψυχή

κι η τρελή μου καρδιά χορεύει κάθε νύχτα

πάνω από τις φωτιές του Άη Γιάννη.

Προτιμώ τα μονοπάτια

γιατί μου αρέσει με ξερόχορτα να στολίζω

τον ποδόγυρο απ'  το φουστάνι μου, 

που σκίζεται καθώς προχωρώ στη ζωή.

Μα στο τέλος σαν φτάσω,

γυμνή θα σταθώ μπροστά στις αλήθειες μου

γιατί θα με ντύνουν οι θύμησες.

Μη μιλάς, σου λέω.

Σώπασε.

Την ψυχή μου θέλω ν'  ακούσω να σιγοσφυρίζει.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

19/11/16

Σκαριφισμός του παρόντος

Στα χνάρια του σήμερα κιοτεύει η χαρά 

και η ζωή ενδεδυμένη την ανέχεια 

αλυχτά στης θλίψης το σύθαμπο.

Στου ορίζοντα την άκρη 

στέκει το μέλλον απροσπέλαστο

στολισμένο με τ’ αγκάθινο της απώλειας στεφάνι. 

Βήματα αργόσυρτα, βαριά ...

σε στέρφα γη πώς να φυτρώσ’ η ελπίδα 

σαν τ’αύριο ψυχορρραγεί στα παρασκήνια.

Σε θολερά μονοπάτια χάνεται τ’όνειρο 

κι αντριεύει ο μισεμός.

Πύρινο το δάκρυ τ’αποχωρισμού, 

σε μαντήλι λευκό σφουγγίζει η μάνα τ’αντίο.

Θάλασσες σκοτεινές, γιομάτες θάνατο. 

Στης Σκύλας τα στενά προσκρούει η διαφυγή, 

στης Χάρυβδης τ’απόνερα ναυαγεί η ειρήνη. 

Σ’ ορφανά ακρογιάλια άγγελοι νιογέννητοι

ανοίγουν τα φτερά τους, της ζωής εξόριστοι.

Στα χείλη ξεψυχά το χαμόγελο, στο στόμα πικρό το φιλί 

κι αντί για φίλεμα, γλυκό τριαντάφυλλο, 

οδύνη σε κεράσανε λαέ μου. 

Φτωχή μου γενιά, τον εαυτό σου πού απώλεσες ; 

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου 

Β' Βραβείο ποίησης στον 16 Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό με θέμμα
ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΕΧΕΙΑΣ