Στον αστερισμό του Ιβίσκου

Σκούριασε το ροδανι στο πηγάδι μας 

κι η αυγή ορφάνη από δρόσο,

δίψα κερνά τ' αγέννητα ρόδα. 

Ο πηγαιμός, στράτα αδιάβατη που ξεψυχά

στις σκαμμένες γραμμές του προσώπου σου.

Λύγισαν τα φύλλα της φλαμουριάς

κι οι γλάροι στο αφρό τον κυμάτων 

δεν υποκλίνονται πια.

Σώπασε η θάλασσα !

Μίσεψε το φως !

Χάθηκα κι εγώ !

Όμως να ! 

Στο θηκάρι του ήλιου, ένα σπαθί από φως, 

τον δράκο της νύχτας ξορκίζει. 

Στ' ουρανού τα πελάγη του Ορφέα η λύρα

τα νέφη μαγεύει

κι η μουσική ανασταίνεται.

Ελπίδες βιολιά, λαγούτα όνειρα

στη συναυλία του κόσμου

προσμετρούν και ασπάζονται 

των φιλιών σου τα ίχνη.

... κι εγώ 

όσο κι αν τα σήμαντρα σιωπούν

στον αστερισμό του Ιβίσκου

σαν άλικο φιλί θ'ανατέλλω

σε καθε σου άγγιγμα. 

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου 

29/6/16

Η φωτογραφία που κοσμεί αυτή την ανάρτηση είναι της εξαίρετης φωτογράφου Μαρίας Καρβούνη την οποία μπορείτε να βρείτε και να διαβάσετε στο μπλογκ της mytripssonblog.blogspot 

Μαρία μου σ' ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για το πολύτιμο δώρο σου

και για τη μοναδική παρουσία σου στο μονοπάτι της ζωής μου !

Σ' ἀγαπῶ

 Αίφνης, 

θάμπωσε το κρύσταλλο του κόσμου

και η ελπίδα, 

με μια σπασμένη φτερούγα 

υφέρπει στην εσχατιά της γης.

Τα μάτια σου, 

δυο μεθυσμένα γιασεμιά. 

Στην ευωδιά σου μνέω 

ν' αναστήσω την άνοιξη 

στην καρδιά του χειμώνα.

Μια ωδή στην απώλεια

με λέξεις παροξύτονες

να κυνηγούν τις ρίμες.

Μα εγώ έμαθα από μικρή

να ξεγελώ τη λαχτάρα.

Με μια περισπωμένη 

φυτεμένη ζερβά στην καρδιά

το άπειρο μερεύω μ' ένα  σ'  ἀγαπῶ.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

27/6/16

Ρέκβιεμ τ’ αποχαιρετισμού

Ορφανεμένα τα χέρια

απ’ της αφής σου τη θαλπωρή.

Έρμα κλωνιά, χωρίς λουλούδια,

στέκουν μετέωρα στου Βοριά το ανάθεμα.

Άνυδρη εποχή !

Μόνο το δάκρυ ξεπλένει τον πόνο.

Εσύ λείπεις από χτες σε ταξίδι αέναο,

σ’ αχαρτογράφητα ύδατα.

Πού πας;  μαρτυρά ο λυγμός μου,

μα εσύ πια βουβός.

Με λευκή φορεσιά,

χορευτής  ζηλευτός αντρειώνεσαι

μυσταγωγίας  ανείπωτης.

Κι όλο να φεύγεις...

Εγώ εδώ, στου λιμανιού την άκρη

να θωρώ να σπά η θαλασσα

πάνω στα βράχια,

να βουλιάζουν μεσίστια

της ψυχής μου οι ελπίδες.

Χαράκωσε τις απαλάμες

το σκοινί που μάταια βαστώ

μη λάχει και κάβους λύσεις.

Να ψήνονται οι πληγές

απ’ του πελάγου την αλμύρα.

Να καίγεται ο νους

στου μισεμού τη σκέψη.

Πού πας ; να ρωτώ.

Κι όλο να ξεμακραίνεις...

Μια σιωπή πια η φωνή σου

και μια σκιά η εικόνα σου

που στο φως του λύχνου ξεψυχά.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

23/6/16

Το παράπανω ποίημα είναι η εκτός συναγωνισμού συμμετοχή μου στο 12 συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει για μια ακόμα φορά η αγαπημένη μου Αριστέα στον όμορφο πύργο της. 

Σε ευχαριστώ πολύ για το ταξίδι Αριστέα μου... 

για όλα τα ταξίδια που μου χάρισες ως τώρα στο όμορφο σπιτικό σου !