Σ' ἀγαπῶ

 Αίφνης, 

θάμπωσε το κρύσταλλο του κόσμου

και η ελπίδα, 

με μια σπασμένη φτερούγα 

υφέρπει στην εσχατιά της γης.

Τα μάτια σου, 

δυο μεθυσμένα γιασεμιά. 

Στην ευωδιά σου μνέω 

ν' αναστήσω την άνοιξη 

στην καρδιά του χειμώνα.

Μια ωδή στην απώλεια

με λέξεις παροξύτονες

να κυνηγούν τις ρίμες.

Μα εγώ έμαθα από μικρή

να ξεγελώ τη λαχτάρα.

Με μια περισπωμένη 

φυτεμένη ζερβά στην καρδιά

το άπειρο μερεύω μ' ένα  σ'  ἀγαπῶ.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

27/6/16