Σαν παλιό κρασί...

Σε σεντούκι χλωμό 

οι θύμησες της νιότης αναπαύονται

κι ο έρωτας τις γλυκονανουρίζει

στου χρόνου το πλήρωμα.

Σε χάρτινο ανθογυάλι 

μυρωμένα τα πέταλα

απ' της αφής σου τ' αποτύπωμα

κι η ευωδιά νυμφεύεται την κάμαρη. 

Ακραγγίζω δειλά 

των ρόδων τη σάρκα.

Το δάκρυ μου, κεχριμπαρένια χάντρα

στο κομπολόι του χρόνου.

Της μοίρας μου αντάμωμα,

τα άνθη του χρόνου 

δένω στις άκρες των μαλλιών σου

και σε βαφτίζω Έρωτα...

... κλείνω τα μάτια και σ' ονειρεύομαι.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

23/4/16

Το ποίημα αυτό είναι γέννημα και ταπεινή κατάθεση λόγου σε μια εξαίρετη ανάρτηση που έκανε  ο καλός μου φίλος Γιάννης στο ξεχωριστό σπιτικό της ψυχής του, το Ηδύποτον. Γιάννη, σε ευχαριστώ πολύ για την έμπνευση και τη φιλία σου ! Καλά μας ταξίδια ... 

Παιδί παράπονο

Σώπα, μην κλαις. 

Παιδί ' μαι κι εγώ

μ' ένα παράπονο στα χείλη 

και μ' ένα εξορισμένο χαμόγελο

στο μετερίζι του πόνου.

Με μια ψυχή, πανί απλωμένο

που μάταια παλεύει να φουσκώσει

απ' του ονείρου τον αγέρα

να ταξιδέψει στου χρόνου το φίλεμα.

Σώπα, μην κλαις.

Παιδί ' μαι κι εγώ

του διωγμού και του πολέμου. 

Δυο κεράκια ισχνά τρεμοπαίζουν τη νύχτα,

των γονιών η αγκαλιά είναι που μισεύει. 

Μαντήλι διπλωμένο η ελπίδα 

θα σφουγγίξει τα δάκρυά μας,

ίσαμε να βγει το ουράνιο τόξο.

Ίσαμ' ένα αγριοπερίστερο 

μ'ενα κλαδί ελιάς στο ράμφος

έρθει σιμά μας ν'απαγκιάσει.  

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

21/1/16

Το παρόν ποίημα είναι μια κατάθεση ψυχής, ελάχιστος φόρος τιμής,  εκτός συμμετοχής 

στο 11ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε με επιτυχία για μια ακόμα φορά 

η φίλη μου Αριστέα στον πύργο της. 

ΜΙΣΕΜΟΣ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ

Στου χρόνου το πλάτωμα, 

στ’ ουρανού τη μετόπη,

σβησμένα τα χνάρια σου.

Κυκλώπεια τείχη 

σταματούν τη πορεία σου 

και τη θύρα του αύριο 

σφαλισμένη τη βρίσκεις. 

Παραπαίει το όνειρο, 

σφάλλει η ελπίδα 

κι η προσμονή ατελεύτητη. 

Μετρημένες πνοές, σιγησμένη φωνή 

κι η ζωή μια ριξιά 

με πεσούς πειραγμένους 

Έχω σιάξει από λάδι μια θάλασσα 

και στο κέντρο έναν φάρο, 

ασπασμό φωτιά, έχω αφήσει. 

Τ’ αφέγγαρα βράδια 

στης καρδιάς το αέτωμα 

ανταμώνω τον ίσκιο 

απ’ τ’ ανείπωτα λόγια σου.

Της ψυχής σου τους στίχους...

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

20/4/16

Ευχαριστώ από καρδιάς την αξιότιμη κυρία Παναγιώτα Ζαλώνη 

και τα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ του ομίλου Ξάστερον,

για την τιμή της προσοχής και για την αγκαλιά των λόγων μου. 

Σε τόπο ξεχωριστό με ανθρώπους που η ψυχή τους ευωδιάζει ποίηση, 

είναι δώρο μονάκριβο να βρίσκουν χώρο οι λογισμοί μου να ξαποσταίνουν. 

Τα σέβη και την αγάπη μου !

Κριτική της ποίησής μου από τον Μιχάλη Σταφυλά

Υπογράφει ο κύριος Μιχάλης Σταφυλάς στο νέο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΉ ΖΩΗ, (σελ 143)

Ευχαριστώ από καρδιάς για την τιμή της προσοχής και τη βαρύτητα της γνώμης σας !

Ο Κύκλος της Ψυχης 

Κι ύστερα έμεινα εδώ, 

σαν μια σταγόνα θάλασσα,

να στεγνώνω κάτω από τον ήλιο του γέλιου σου, 

να σου χαρίζω το αλάτι της ψυχής μου

Κι εσύ σαν άλλος Αίολος να φυσάς

και να το ταξιδεύεις στα σύννεφα ψηλά,

να ‘ναι η βροχή τους σαν τα δάκρυα της γης,

αυτά τα γνώριμα, τ’ αληθινά

που μαρτυράνε πάντα κάτι από αλμύρα, 

κάτι από τον κύκλο της ψυχής.

21/11/14

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Το παραπάνω ποίημα φιλοξενείται στο Λογοτεχνικό Περιοδικό Πνευματική Ζωή, 

του Μιχάλη Σταφυλά, τεύχος 223, σελίδα 160