Παιδί παράπονο

Σώπα, μην κλαις. 

Παιδί ' μαι κι εγώ

μ' ένα παράπονο στα χείλη 

και μ' ένα εξορισμένο χαμόγελο

στο μετερίζι του πόνου.

Με μια ψυχή, πανί απλωμένο

που μάταια παλεύει να φουσκώσει

απ' του ονείρου τον αγέρα

να ταξιδέψει στου χρόνου το φίλεμα.

Σώπα, μην κλαις.

Παιδί ' μαι κι εγώ

του διωγμού και του πολέμου. 

Δυο κεράκια ισχνά τρεμοπαίζουν τη νύχτα,

των γονιών η αγκαλιά είναι που μισεύει. 

Μαντήλι διπλωμένο η ελπίδα 

θα σφουγγίξει τα δάκρυά μας,

ίσαμε να βγει το ουράνιο τόξο.

Ίσαμ' ένα αγριοπερίστερο 

μ'ενα κλαδί ελιάς στο ράμφος

έρθει σιμά μας ν'απαγκιάσει.  

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

21/1/16

Το παρόν ποίημα είναι μια κατάθεση ψυχής, ελάχιστος φόρος τιμής,  εκτός συμμετοχής 

στο 11ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε με επιτυχία για μια ακόμα φορά 

η φίλη μου Αριστέα στον πύργο της.