Σαν χαθώ

Σαν χαθώ, θέλω να γίνω γιασεμί, 

να ξεδιψώ στις άκρες των ματιών σου.

Κρίνο να γίνω, να σου μαρτυρώ 

κάθε που η πασχαλιά σιμώνει.

Να με διαλέγεις, να με γλυκοφιλάς 

και να με αποθέτεις σιμά στην κλίνη του Ενός,

σαν τραγουδούν το ρέκβιεμ της θυσίας Του,

γλυκό χαμό στα χέρια σου να γεύομαι.

Να γίνω δρόσος της νυχτιάς 

να σου φιλώ τα χείλη κάθε πύρινο Αύγουστο. 

Αραξοβόλι λιαδερό, 

να στεγνώνεις την αλμύρα στα γένια σου, 

κάθε που απανεμίζεις 

από τα τόσα της ψυχής ταξίδια. 

Μια πεταλούδα στο ρόδο απάνω , 

εκειό το άλικο, που πιότερο αγαπάς. 

Μα...

σαν χαθώ, αγαπημένε μου, 

τίποτα απ' όλα αυτά ποτέ, 

δεν θα μπορέσω εγώ να γίνω.

Σκόνη στον άνεμο, χώμα στη γη θα 'μαι πια,

που ίσως κάποτε μ' ένα σου δάκρυ ξεδιψάσει 

και μια ψυχή, 

που ίσως μ' ένα σου λυγμό αναπαυτεί. 

Κι ένα πάραπονο κρυφό, 

που όλα αυτά ποτέ δεν έμαθες 

και ούτε θα μπορέσω πλέον να σου πω.

Ανείπωτα θα μείνουν... 

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

11/12/14