H Σταυρούλα έκανε πάλι το θαύμα της. Διάβασα το «Ασυνόδευτο ταγκό», Το τρύγησα λέξη, λέξη, με μέθυσε.
Μάγισσα των λέξεων η Σταυρούλα, της διαλλέγει μία μία, μερικές τις δημιουργεί. Οι λέξεις παίρνουν άλλη αξία όπως τις πλέκει έντεχνα με τις σκέψεις της και τα συναισθήματα της. Τις ταιριάζει, τις κάνει να αστραποβολούν χρώματα, ομορφιά, αισθήματα.
Κάθε ποίημα της είναι ένα λογοτεχνικό λουλούδι που μας μεθά με το άρωμα του. Η Σταυρούλα μας το χαρίζει, μας ζητά όμως να το ποτίσουμε με τις σκέψεις μας, να το λιπάνουμε με τα αισθήματα μας, να το προσέξουμε. Τότε θα μας μεθά με το άρωμα του, θα μας ταξιδεύει, θα μας κάνει να σκεφτούμε, να νοσταλγήσουμε, να ποθήσουμε... Ένα ατελείωτο δυνατό λογοτεχνικό μεθύσι από το μυαλό, την ψυχή και την πέννα της μάγισσας των λέξεων.
Και τι δεν βρήκα στο λογοτεχνικό περιδέραιο που μας καλεί η Σταυρούλα να φορέσουμε.
Με προσπάθεια, με ΠΟΛΥ μεγάλη προσπάθεια, ξεχώρισα τα μεγαλύτερα, τα πιό λαμπερά του πετράδια και σας τα παραθέτω. Δεν μπορώ να αντιγράψω ένα ολόκληρο βιβλίο. Δική μου η επιλογή, σύμφωνα με το προσωπικό μου γούστο. Είμαι σίγουρος ότι θα με δικαιώσετε, υπάρχουν περισσότερα σε κάθε σελίδα.
Βρήκα πικρές αλήθειες :
«Αργεί ακόμη η άνοιξη του κόσμου. Ακούς;» Κάποιες από αυτές τις αλήθειες, τις διαβάζεις και βλέπεις μπροστά σου να περνούν οι ζωές πολλών από εμάς:
«Ακροβατώντας ανάμεσα σε ανώφελα πρέπει και ευνουχισμένα γιατί» Βρήκα πίκρα και τέχνη να σμίγουν σε ένα πολύ δυνατό κοκτέιλ:
«Έχω ένα σπίτι στην άκρη του δρόμου, και σαν σιμά περπατάς, αθόρυβος θέλω να είσαι, να μη ξυπνάω και θυμάμαι πως ακόμα υπάρχω, και μου χρεώνουν ότι ζω.» Βρήκα λογοτεχνικά διαμάντια σε στίχους λίγων μόνο λέξεων :
« ... κλαίνε ήλιο τα μάτια...»Βρήκα την τέχνη να ντύνει τον έρωτα, εκτοξεύοντας την Σταυρουλα στο ζενιθ της ερωτικής ποίησης. Ένα μονο δείγμα εδώ δεν φτάνει, Η Σταυρούλα υμνεί τον έρωτα με τόση τέχνη όσο ελάχιστες γυναίκες :
«Μπάρκάραμε χωρίς προορισμό κείνη τη νύχτα, μα πριν ακόμα ξημερώσει, είχαμε ξοδέψει όλον τον άνεμο, να φωνάζει ο ένας στον άλλον σ’αγαπώ». Στο δεύτερο δείγμα ο έρωτας και η γυναίκα πάλι αποθεώνονται :
«Κι εγώ στα πρώτα βήματα τ’ Αυγούστου, στο λιόγερμα να ξεψυχώ γυναίκα και ν ανασταίνομαι Πανσέληνος στην αγκαλιά σου» Η ποικιλία είναι στο αίμα της Σταυρούλας. Όχι μόνο στο θέμα που αναφέρεται κάθε φορά, αλλά και στον τρόπο που σπέρνει τις λέξεις στο μυαλό μας. Δύο χαρακτηριστικά κομμάτια της Σταυρούλας, να γράφει με ομοιοκαταληξία. Εδώ το νόημα, αυτό που θέλει να πει, η επιλογές των λέξεων, πρέπει να παντρεύονται με την κατάληξη προηγούμενων στίχων, χωρίς να χάνεται το μέτρο. Πολύ δύσκολο, αλλά όχι για την μάγισσα των λέξεων.
Θαυμάστε την στα μεγάλα της κέφια:
«Σ’ ασπρόμαυρους ωκεανούς, άδικα ψάχνεις θησαυρούς, πλαστοί οι χάρτες. Θέλει ψυχή να κυβερνάς, τις συμπληγάδες να περνάς, με μάγκες ναύτες». Και η Σταυρούλα σε ένα πανανθρώπινο μήνυμα που πιστεύω ότι είναι από τα καλύτερα που έχει γράψει :
«Τα δυό σου χέρια κάνε σκεπή, να βρει η αγάπη γωνιά να φωλιάσει, για κάθε ορφάνεμα, κάθε ψυχή, που έχει στη νύχτα το δρόμο της χάσει» Θα το ξαναπώ... Όσα ανέφερα, είναι ένα μικρό δείγμα από όσα υπάρχουν στο «Ασυνόδευτο ταγκό» της. Αξίζει να το χορέψετε κι εσείς, να κάνετε τις δικές σας επιλογές, να γίνετε και εσείς για λίγο συνοδός στο ταγκό που χορεύει η μάγισσα των λέξεων...
Γιώργος Παυλίδης
Συγγραφέας, Εκδόσεις Ψυχογιός
