Ο Φλεβάρης έκανε ποδαρικό φορτωμένος δώρα που ήρθαν από ένα κάστρο ξεχωριστό. Ένα κάστρο που αντί για δράκους, έχει σκύλο (τον Μάξ) και αντί για πολεμίστρες έχει μια αυλή γεμάτη λουλούδια. Δεν έχει υπηρέτες γιατί όσοι κατοικούν σε αυτό έμαθαν να αυτοεξυπηρετούνται, να είναι αυτάρκεις και να προσφέρουν. Δεν έχει χρυσά και μαλάματα εκτός και με ρωτάτε για την καρδιά των ανθρώπων που κατοικούν εκεί.
Η Κυρά του κάστρου δεν φορά τουαλέτες ούτε έχει κορώνα στα μαλλιά. Ξέρει όμως πώς να κάθεται στον θρόνο της καρδιάς μας. Δεν οργανώνει πάρτι με ορχήστρες και τραπέζια με γεμιστά γουρουνόπουλα και πενταόροφες τούρτες.
Όμως...
Κάθε που όλα μοιάζουν δύσκολα, ανυπόφορα, ανιαρά ...
Ανοίγει τη μεγάλη σάλα του Κάστρου της και στρώνει το τεράστιο τραπέζι του με ένα ολόλευκο λινό τραπεζομάντηλο και πάνω βάζει αναρίθμητα σερβίτσια ώστε όποιος και να περάσει να έχει θέση και για εκείνον να κάτσει και μας καλεί να δειπνήσουμε με ποίηση.
Βάζουμε όλοι τα καλά μας και τρέχουμε στη μαγική αυτή γιορτή.
Γεμίζουμε την καρδιά μας και το μυαλό μας λέξεις και στίχους και νοήματα και εικόνες και τα προσφέρουμε ως δώρα στην όμορφη Κυρά που ευθύς αμέσως τα τοποθετεί πάνω στο τραπέζι και τα θαυμάζουμε και τα δοκιμάζουμε όλα, γιατί όλα είναι διαλεχτά και όλα νόστιμα γιατί όλα είναι γραμμένα από καρδιάς και στολισμένα με αγάπη.
Μέρες κρατά τούτη η γιορτή των λέξεων.
Μια γιορτή που σε αναγκάζει να μπεις μέσα της με καθαρό μυαλό και καρδιά, χωρίς υστεροβουλία γιατί γιορτάζουν οι λέξεις, οι στίχοι, η ποίηση.
Γιορτάζει η φιλία, ο σεβασμός, η συνύπαρξη, η αγάπη.
Γιορτάζει η ποίηση...
Τη γιορτή αυτή η Κυρά του Κάστρου την ονόμασε Συμπόσιο Ποίησης
και μέχρι τώρα έχουμε ζήσει 29 τέτοιες γιορτές.
Στο τέλος κάθε γιορτής διαλέγουμε τους στίχους εκείνους που άγγιξαν την καρδιά μας λίγο περισσότερο από τους άλλους και η Κυρά του Κάστρου ετοιμάζει ένα δώρο με τα ακριβά της χέρια και το προσφέρει στον νικητή.
Και είναι ακριβό και πολύτιμο, να ξέρετε,
το δώρο το φτιαγμένο με τα ίδια σου τα χέρια,
γιατί κλείνει μέσα του την αγάπη, τη σκέψη, την έννοια, τη φροντίδα, τη ζεστασιά του ανθρώπου που το ετοιμάζει.
Είναι πολύτιμο γιατί κόστισε χρόνο και ο χρόνος είναι κάτι που δεν μπορούμε ποτέ να γυρίσουμε πίσω στον άλλο.
Στην 29η γιορτή μας έτυχαν οι δικοί μου στίχοι να αγκαλιαστούν λίγο περισσότερο από τους άλλους και χτες βρήκα το δώρο μου να με περιμένει κάνοντας ποδαρικό με αυτή την εικόνα ο Φλεβάρης σε μια χρονιά που ελπίζω και προσεύχομαι να μη μου πάρει κανέναν πια μακριά, να αφήσει να έρθει η άνοιξη στις καρδιές μας και ειρήνη στον κόσμο και να έχουν όλοι οι άνθρωποι της γης ένα ζεστό κρεβάτι και ένα πιάτο φαγητό, να έχουν τα παιδιά πανωφόρια στο κρύο και παπουτσάκια στα πόδια τους, να έχουν όλα τα ζώα κάποιον να τα αγαπά και να τα φροντίζει και να σταματήσει η Μεσόγειος να καταπίνει ανθρώπους και οι πηγές αντί για νερό να αναβλύζουν αίμα αθώων ανθρώπων.
Τα μυρωμένα με αγάπη και έννοια δώρα μου τα έφτιαξε με τα ευλογημένα της χέρια
η Αριστέα
η Κυρά του Κάστρου
που κάνει τις γιορτές της ποίησης
και που μπορώ να λέω και να φωνάζω δακρύζοντας ότι πέρα και πάνω από όλα πια
είναι,
Η φίλη μου η Αριστέα
κι αυτό είναι το πιο όμορφο δώρο που θα μπορούσε να μου χαρίσει ποτέ.
Ρήματα φτιάχνει της ζωής ακριβά.
Ισορροπεί στης μέρας τις κρίσεις.
Στρώνει τραπέζι με στίχους και μας κερνά.
Τόνους αγάπη τριγύρω χαρίζει
Είναι δυνατή και πάντα ελπίζει
Ασταμάτητα λέει... η Ζωή είναι ωραία!
Είναι η φίλη μου η Αριστέα 💓
Δεν κατάφερα να βρω τα γράμματα να γράψω ευχαριστώ
Εύχομαι όμως να νιώσατε το πώς ένιωσα
και σας εύχομαι ολόψυχα να έχετε την τύχη και την ευλογία
μιας Αριστέας στη ζωή σας
Σταυρούλα
2/2/23