Tα δύο σου χέρια κάνε σκεπή
να βρει η αγάπη γωνιά να φωλιάσει
για κάθε ορφάνεμα, κάθε ψυχή
που έχει στη νύχτα το δρόμο της χάσει.
Αντέχω, να λες, με χέρι απλωμένο
εκεί που ο πόνος βλασταίνει, θεριεύει.
Στην κάθε πληγή σεμνά να σιμώνεις
να στέκεσαι εκεί, να λες, περιμένω.
Να γίνεσαι σπίτι, απάγκιο, ναός
λιβάνι και σμύρνα στην πλάση να δίνεις
Αντέχω, να λες, σαν άλλος Χριστός
ακόμα και όταν μονάχος σου μείνεις.
Το δικό μου αποτύπωμα στο ποιητικό ρεβεγιόν της ακριβής μας Κυράς του Κάστρου. Συγχαρητήρια σε όλους τους καλεσμένους και στα πρώτα βιολιά της ορχήστρας. Έχοντας συνειδητά αποτραβηχτεί από τις γιορτές εδώ και δυο χρόνια, τούτο το αντάμωμα υπήρξε πραγματικά μια μεγάλη ανάσα. Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς. Καλή κι ευλογημένη Χρονιά!
Δεκούλου Σταυρούλα
Σταυρούλα μου, το αγάπησα το ποίημα σου, γιατί
ΑπάντησηΔιαγραφήμίλησε μέσα μου! Ήταν σαν να έγραφες για μένα.
(εκείνο το "ακόμα και όταν μονάχος σου μένεις"!
Αχ, Σταυρούλα μου!)
Η ουσία του κατ' εμέ είναι εδώ:
"λιβάνι και σμύρνα στην πλάση να δίνεις"
Να δίνεις. Άσχετα αν θα πάρεις, αν θα το
εκτιμήσουν. Το δόσιμο προϋποθέτει μόνο
αγάπη. Τίποτα άλλο. Και από αυτήν είσαι
γεμάτη! Φάνηκε και στο υπέροχο σχόλιό σου,
κατά την αξιολόγησή σου, στο Συμπόσιο.
Σημαίνει πολλά για μένα, καρδιά μου!
Σε ευχαριστώ πολύ για όλα!
Καλή και ευλογημένη χρονιά!
♥
Καλή χρονιά Αριστέα μου!
ΔιαγραφήΝαι, να δίνουμε, να χαρίζουμε, να προσφέρουμε...
Μόνο έτσι αποκτά νόημα η ζωή!
Το Συμπόσιο είσαι ΕΣΥ και αυτό τίμησα, το πρόσωπό σου.
Εξάλλου, μην ξεχνάς, εσένα "ζήλεψα" και πάτησα το κουμπάκι δημιουργία blog...
Σε φιλώ πολύ!
Τούτη η ανάρτηση δεν χρειάζεται κανένα άλλο σχόλιο ♥