ΨΥΧΗ

ΨΥΧΗ

Γεννήθηκα  στην απαρχή του χρόνου

και κατοικώ στον πρώτο χτύπο της καρδιάς.

Καθ’ αυγή ενδύομαι όλους τους τόνους του ροδί

και φτερουγίζω στη μαρτυρία κάθε χαμόγελου,

που υπογράφουν τα χείλη.

Τη νύχτα ταξιδεύω στα όνειρα

και ξεδιψώ στην παρηγοριά τους.

Σε καιρούς χαλεπούς, σε μέρη ανήλια και υγρά

με πείσμα και ελπίδα θωρακίζομαι

και τ’ άδικο, ως πρέπει, πολεμώ κι ας ηττάμαι.

Ανάρια κι αόρατη διακρίνω το αύριο

πριν καν γεννηθεί.

Αγέραστη και απέθαντη, πέρα απ’ την ύλη

κάθε φορά, σε άλλο ναό ξεκουράζομαι.

Στο τέλος του δρόμου την πύλη περνώ

φορώντας  μια χιτώνη λευκή

και στο άρμα του ήλιου οδεύω

σμίγοντας με το φως μια ακόμα φορά

ως το επόμενο ταξίδι.

Ψυχή με φωνάζουν κι ας μη με είδαν ποτέ !

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

17/5/18

(Photography by Brooke Shaden)

Το παραπάνω ποίημα είναι η ταπεινή μου συμμετοχή, εκτός διαγωνισμού στο 20ο συμπόσιο ποίησης που διοργανώνει η φίλη μας Αριστέα στο μπλογκ της  η ζωή είναι ωραία... 

Εύχομαι καλή διασκέδαση και καλή επιτυχία σε όλους τους φίλους συμμετέχοντες.