ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ

Του φθινοπώρου γέννα, Εγώ,

με μάτια δυο μεθυσμένες λίμνες

γλυκόπιοτο κρασί.

Τα χείλη να μαρτυρούν 

της νύχτας τ’  ανείπωτα, στ’ Αυγούστου το φιλί

και την αλμύρα της θάλασσας

στου κορμιού την πλημμυρίδα. 

Με ροδόχρυσα φύλλα

του ανέμου επαίτες

κεντώ της ποδιάς τον ποδόγυρο. 

Στο χρυσό του μελιού

βαφτίζω το γέλιο μου, πριν στο χαρίσω.

Θηλάζω με φως την αυγή

σαν χαθει το φεγγάρι

και χαράζω τα ίχνη μου στο νοτισμένο 

απ’ τα πρωτοβρόχια χώμα.

Κι αν θαρρείς πως η πλάση γιορτάζει την Κοίμηση

εγώ κρυφή ερωμένη στου Άδη την κλίνη

κάθε νυχτα, τον έρωτ’  ανασταίνω

τη Γένεση σκιαγραφώντας απ’ την αρχή.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

13/12/16

Ήταν ο δικός μου σκαριφισμός στον πίνακα του 14ου Συμποσίου Ποίησης

που διοργάνωσε για μια ακόμα φορά η Αριστέα στο μπλογκ της, 

Η ζωή είναι ωραία. 

Ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία και το ταξιδι.