Ως εσφαλμένο ποίημα

Παρατηρώ τον τρόπο που μαρτυράς τα φωνήεντα.

Τις λέξεις, που στη δύναμη της πένας σου

υποτάσσονται, σμίγουν κι αναγεννώνται.

Το γέλιο σου, ένα τρελό μαϊστράλι,

κλέβει μια θυμαρίσια ανασαιμιά

που ‘κρυψα στα μαλλιά μου

και σιάχνει εύηχα μονοπάτια

που μ’ οδηγούν τις αφέγγαρες νύχτες.

Στο συναπάντημα των στίχων σου

παίρνω μετάξια απ’ των προνύμφων τη φορεσιά

και σου κεντώ την αύριο λάθρα από τις μοίρες.

Tabula rasa η ψυχή μου

κι εσύ με μελάνι και χρώματα

περιγράφεις τα βήματά σου.

Κι αν λαθέψεις στα ίσαλα

κι αν σε προδώσουν οι λέξεις

θα μάθω να ζω ως εσφαλμένο ποίημα,

μαρτυρία  ανείπωτη, 

σε πορεία μονής διαγράμμισης.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

24/10/16