Ήρα και στάχυ

Με βρήκε η νύχτα σε χωράφι απότιστο.

Γοργά αποκοιμήθηκα πάνω στο διψασμένο χώμα.

Όλα τ' άστρα τ' ουρανού έσκυψαν και με φίλησαν, 

κι ας λάθευα ανέκαθεν στο μέτρημά τους. 

Στο τραγούδι ενός ερωτευμένου τζίτζικα

τα όνειρά μου χόρευαν ολονυχτίς 

μα πριν η αυγή μαρτυρήσει τη νέα μέρα,

είχαν κιόλας ξεψυχήσει 

κι εγώ τα ' χα λησμονήσει. 

Είναι που πάντα πλήγιαζαν τα χέρια μου 

σαν προσπαθούσα να ξεχωρίσω 

την ήρα από το στάχυ. 

Είναι που δεν κατάφερα ποτέ να χρεώσω 

τριάντα αργύρια για μιαν αγάπη.

Πάντα με γοήτευαν οι όμορφοι θάνατοι.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

19/7/16