Αφίλητα χείλη

Χαμήλωσε απόψε ο ουρανός 

και στο περβάζι του δειλινού 

άστρα ο Μορφέας με φιλεύει. 

Σ’  ένα πεντάγραμμο από σύννεφα,

μεθυσμένα τα πρίμα 

απ’  της ανάσας σου τον απόηχο, 

κρύβονται σιμά 

στο φάλτσο χτύπημα της καρδιάς μου.

Σκέφτομαι,

μήπως φταίει που έμαθα από μικρή 

ν’ αγαπώ τ’ ανείπωτα 

και να νιώθω το χάδι πριν μ’ αγγίξουν.

Ίσως πάλι να με πλανεύουν

τα ίχνη που αφήνει η πένα σου 

απάνω στην ψυχής μου τον καμβά. 

Ο χρόνος μου στη γη, με δίδαξε

να μερεύω τους καιρούς 

και να σιωπώ στις θύελλες, 

μα σαν ξαστερώνει, αυγή γεννιέμαι 

εκεί ζερβά στα χείλη σου, 

που ακόμα αφίλητα τα ‘ χω.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

11/8/16