Μια φορά ... μια γειτονιά

Σαν ήμουν μικρός, πριν λίγο καιρό... ζούσα σε μια γειτονιά που αγαπούσα πολύ. Τα σπίτια μας ήταν το ένα δίπλα στο άλλο με όμορφους κήπους γύρω τους. Η μαμά μου είχε φυτέψει γεράνια και τριαντάφυλλα και κάθε άνοιξη ο κήπος μας γέμιζε πεταλούδες. Στο κλαδί ενός δέντρού ο μπαμπάς είχε δέσει μια κούνια που σαν ήμουν μικρότερος τσακωνόμουνα με τη μικρή μου αδερφή ποιος θα πρωτοκάνει, μα σαν μεγάλωσα τα γούστα μου στράφηκαν στο μπάσκετ και παίζαμε με τα άλλα παιδιά στο βορρεινό σημείο του κήπου που ο μπαμπάς μας είχε φτιάξει ένα αυτοσχέδιο γηπεδάκι. Τις Κυριακές έπαιρνε κι αυτός τη σφυρίχτρα και μας έκανε το διαιτητή. Αποκαμωμένοι μα χορτάτοι από χαρά στρωνόμασταν στο ξύλινο τραπέζι της αυλής μας που οι μαμάδες μας το γέμιζαν με όλου του κόσμου τα καλα.

Δεν μας έλειπε τίποτε τότε ...

Τις καθημερινές ξεκινούσαμε όλα μαζί τα παιδιά από τα σπίτια μας να πάμε στο σχολείο που ήταν τρία τέσσερα τετράγωνα πιο πέρα. Ολες οι μαμάδες έξω στον κήπο να μας χαιρετούν και να μας φωνάζουν να προσέχουμε τα μικρότερα αδέρφια μας. Κι εμείς να σιγομουρμουρίζουμε τι δεν διαβάσαμε και τι σκανδαλιά θα κάναμε. Το σχολείο μας ήταν ένα όμορφο διώροφο κτίριο με κήπο γύρω του, στρωμένο με χορτάρι και όμορφα δέντρα και παγκάκια όπου καθόμασταν τις ελεύθερες ώρες. Είχαμε και βιβλιοθήκη για μελέτη και υπολογιστές και γήπεδο.


Δεν μας έλειπε τίποτε τότε ... έτσι νομίζαμε ... μα μας έλειπε το μέλλον !

Μια μέρα σιδερένια πουλιά σκέπασαν τον ουρανό της χώρας μου, τον ουρανό της γειτονιάς μου. Βόμβες άρχισαν να πέφτουν και ο κόσμος γύρω μας κατέρρευσε. Είπαν πως ήρθαν να μας σώσουν, να μας βοηθήσουν μα δεν κατάλαβα ποτέ το πώς και το γιατί. Ο κόσμος μου άλλαξε εικόνα ... κι εγώ έγινα πια ο άντρας της οικογένειας αφού αυτοί που ηρθαν να μας σώσουν σκότωσαν τον μπαμπά μου ...

Η μαμά μου μας πήρε και φύγαμε από τη χώρα μας. Περπατήσαμε πολύ, έδωσε πολλά χρήματα σε κάποιους ανθρώπους κι αυτοί με μια βάρκα μέσα στη νύχτα μας πήγαν σε έναν άλλο τόπο. Μείναμε για λίγο καιρό σε λιμάνια, στο δρόμο, σε γήπεδα, σε σκηνές, σε πλατείες. Η μαμά έψαχνε τρόπο να συνεχίσουμε το ταξίδι μας, να φτάσουμε σε συγγενείς που έχουμε στη Γαλλία. Όμως μετακινούμαστε πάρα πολύ αργά. Μια μας σταματούν εδώ και μια εκεί. Τρώμε ό,τι μας προσφέρεται και το μόνο μας παιγνίδι έιναι οι σκιές μας στο δρόμο σαν έχει ήλιο. Είμαστε άλλωστε τόσο κουρασμένοι που δεν έχουμε διάθεση για παιγνίδι. Εμένα μου λείπει ο μπαμπάς ...

Τον τελευταίο καιρό η γειτονιά που βρίσκομαι δεν θυμίζει σε τίποτα το σπίτι μου. Κάθε που ξημερώνει βλέπω σύρματα μπροστά απ' τον ήλιο και σε απόσταση λίγων μέτρων ορθωμένα ψηλά κάγκελα που τα φυλούν στρατιώτες με τα όπλα τους να κοιτούν προς εμάς. Το φαγητό και το νερό λιγοστό και η αδερφούλα μου αρρώστησε και η μαμά κλαίει. Εγώ σφίγγω τα δόντια για χάρη της μαμάς. Είμαι ο άντρας της οικογένειας και πρέπει ν' αντεξω. Κάθε μέρα ανοίγει μια πόρτα κοντά στα κάγκελα και μερικοί από εμας συνεχίζουν τον δρόμο τους. Μα γίνεται τόσο αργά και μας κοιτούν με τόση εχθρότητα ; Γιατί ;

 

Μας λείπουν τα πάντα τώρα...
μα θέλω ένα μόνο, μια ευκαιρία να σταθώ και να ζήσω και λίγο χώρο να ονειρευτώ ; Είναι τόσα πολλά ;

Ήταν η συμμετοχή μου στο Μια φορά ...μια γειτονιά  της Πέτρας, ένα δρώμενο μοναδικό που ξεκίνησε από το σπιτικό της , Ο πιο πιστός φίλος του σκύλου