Κίβδηλη ούγια

Έτρεχε το υφάδι 

απάνω στου χρόνου το ξέστρατο 

να διαγράψει τα λάθρα σου βήματα.

Μάζευε το στημόνι 

το κιότεμα της μοίρας 

που ατάραχη γελούσε στης σκιές.

Στης οδύνης τ’απόνερα

πνίγηκε η νιογέννητη ελπίδα. 

Σε ουράνιο μετερίζι 

ασάλευτη δακρύζει η ζωή.

Κι εσύ, στερνό μου όνειρο 

που σ’ άγνωρα νερά εχάθης 

σ’ανήλια μέρη ολιγωρείς 

κι εκ των υστέρων πίπτεις 

απ’ την μικρότητα και πάλι νικημένο.

Σταυρούλα Δεκούλου  Παπαδημητρίου

12/3/16

(φωτογραφία Martin Marcisovsky)