Κήπος στα σύννεφα

Στα σύννεφα αγόρασα

ένα μικρό περβόλι, 

κι έχτισα και μια γέφυρα 

για να το φτάνουν όλοι. 

Εφύτεψά του αγιόκλημα 

βασιλικά και δυόσμο, 

σαν βρέχουνε τα νέφη του 

να ραίνουνε στον κόσμο. 

Του ‘βαλα τριαντάφυλλα 

τα πότισα με μέλι, 

να πίνουν και να ξεδιψούν 

του ουρανού οι αγγέλοι. 

Αγάπη πήγα κι έσπειρα, 

έρωτα και αλήθεια, 

κι ένιωσα να βροντοχτυπά 

κάθε καρδιά στα στήθια. 

Υπήρξε όμως μια γωνιά 

που πότισα με δάκρυ, 

απ΄τις πληγές που μου ‘κανε 

του κόσμου το αδράχτι. 

Στα σύννεφα εθέριεψαν 

του κήπου μου οι σπόροι, 

κι οι πόρτες ήταν ανοιχτες 

να τον θαυμάσουν όλοι. 

Είπα τους να μη ντρέπονται 

να κόψουν, να κοιτάξουν, 

τσ’ αγάπης τα λουλούδια μου, 

μα να μην τα πετάξουν. 

Μα εκείνοι οι ξεδιάντοποι 

βγάλανε τα μαχαίρια, 

τον κήπο μου ρημάξανε 

τον κάνανε κουρέλια. 

Και φεύγοντας τα πέταξαν 

τα ομορφολούλουδά μου 

και αίμα τώρα ανάβλυσε 

από τα σωθικά μου. 

Κουραλιασμένη μου ψυχή, 

πού τώρα εσύ να γύρεις, 

το πονεμένο σου κορμί 

που δε μπορείς να σύρεις; 

Ήρθαν αγγέλοι απ΄το Θεό 

και μ’είδανε κουβάρι, 

πανώ στο μαξιλάρι μου 

μισής ζωής κουφάρι. 

Πήρανε τα λουλούδια μου 

και πίσω τα φυτέψαν 

βάλανε φρέσκα στο κενό 

που οι αχάριστοι μου κλέψαν. 

Έχω ένα κήπο εκεί ψηλά 

όπου φυλάν οι αγγέλοι 

ποτάμια έχει μ’ αγιασμό 

λιμνούλες από μέλι. 

Αγάπη, τα λουλούδια του 

εκτίμηση και αλήθεια 

ό,τι χτυπά μες στου Θεού 

τ’αθάνατα τα στήθια. 

22/1/14
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Ο Κήπος στα σύννεφα είναι μια διαφορετική γειτονιά ... για το όμορφο δρώμενο της Πέτρας, Μια φορά μια γειτονιά που μας γύρισε πίσω στο χρόνο και μοσχομύρισαν οι αναμνήσεις μας ξεγνοιασιά...

Σε ευχαριστώ από καρδιάς για όλα τα ταξίδια που έγινες αφορμή να κάνω !