Στου ορίζοντα την άκρη

Στου νοητού σου του ορίζοντα το χνάρι

μια νύχτα με ολόγιομο φεγγάρι,

μόλις  σε είδα πήγα κι έκατσα πιο δίπλα

κι άρχισα να σου λέω παραμύθια.

Γι’ αστέρια που τα βράδια τραγουδούσαν,

δράκους που στα ουράνια πετούσαν,

νεράιδες που ‘ χαν λίμνες αντί μάτια

που μέσα πνίγεσαι και γίνεσαι κομμάτια.

Καρδιά, δε ζήτησα απόδειξη αν είχεις,

γιατί θωρούσα πως πληγές σωρό κατείχες.

Στα λόγια είπα να σε ταξιδέψω

και λίγο από τον πόνο σου να κλέψω.

Ξημέρωνε, τα λόγια συνεχίζαν

τα μάτια μου στον πόνο σου δακρύζαν.

Ποτάμι γίναν κι είπα, έλα να σε νίψω

με τα δυο χέρια τις πληγές σου να καλύψω.

Κι εσύ δυνάμωσες καθώς περνούσε ο χρόνος,

μα ήσουν πάντα σκοτεινός κι έλεγες, μόνος

πως είχες μάθει στη ζωή να προχωράς

κι όσους δακρύζουν μ’ ειρωνία να κοιτάς.

Το δρόμο πήρα για του φεγγαριού τη χάση 

τα δάκρυα μάζεψα σε ασημένιο τάσι.

Τι τάχα πάντα κάποιος θα πονάει

και νάμα της ψυχής θ’αναζητάει.

Ήμουνα λέει μια φορά κι έναν καιρό 

στου νοητού σου του ορίζοντα την άκρη.

Δε μετανιώνω για τα λόγια που σου είπα

μήτε για το μετέωρο το δάκρυ.

Θα περπατώ και θα μετράω στα ουράνια

αστέρια που ‘χουν τέλος και αρχή

Κι όταν το φωτεινότερο αντικρίσω

Θα στο χαρίσω να το έχεις για ψυχή.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

5/3/14

Αυτό το ποίημα, δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει και φτάνει στο όμορφο σπιτικό της Αριστέας μας για να δώσει τη σκυτάλη σε ένα ακόμα όμορφο παραμύθι σε μια γιορτή που λέγεται
Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι !