Παρατηρώ πώς η λάμψη σου
σταγόνα σταγόνα κυλά στης νύχτας τ' ανάμεσα
και υποτάσσει της ψυχής μου το μαύρο.
Μια στάλα, εσύ, φως τ' ουρανού
ξεχωρίζεις μονάκριβο χνάρι μου
στο μονοπάτι του ονείρου μου.
Ρανίδα μικρή που μυρίζεις αγιόκλημα
σαν βροχή ξεδιψάς της ψυχής μου τη γη'
εκεί που για χάρη σου, δίνω άφεση
στον πόνο και τη λησμονιά
και σου φυτεύω γιασεμιά ν' ανθίζουν για σένα μόνο.
Γέλιο μου και της λαχτάρας γλυκασμέ μου
το δρόμο μου ξαναχαράζω
μέσα στα μάτια σου
και ανταμώνω τον κόσμο απ' την αρχή
21/5/15
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου