Λευκό μου αγριοπερίστερο

Λευκό μου αγριοπερίστερο'

του στεναγμού και τη λαχτάρας μου 

φτερούγισμα άγιο.

Να 'ταν η ψυχή μου ουράνιος καμβάς,

πάλι δεν θα 'φτανε 

τη ρότα σου να περιγράψεις.

Ήττα μου ποθητή, 

πόση χαρά, σαν μ'έχασα στη θάλασσα 

που κλείνεις μέσα στις δυο σου χούφτες.

Μ' άνεμο την πνοή σου να ταξιδεύω 

δίχως προορισμό, 

να δένω στου ονείρου το μουράγιο.

Μα ξεθωριάζει η σιωπή 

στου ήλιου την ανάσταση 

και αλαργεύει η οργή, 

σαν κοινωνώ το βλέμμα σου,

να με φιλεύει στα κρυφά γλυκό τριαντάφυλλο 

που ρέει καθώς το γελιο σου γεννιέται, 

εκεί ζερβά στα χείλη σου.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

12/12/14