Αλάργεψε η άνοιξη
στις ερημιές του κόσμου
και το κλειδί της πεθυμιάς
στης  λήθης το  πηγάδι
το πέταξαν οι κοπελιές
του Κλήδωνα να 'ναι τάμα. 

Ήταν η συμμετοχή μου στις 25 λέξεις #12, με αφορμή την εξαιρετική φωτογραφία 

της Μαρίας Νικολάου

που διοργάνωσε για μια ακόμη φορά με άριστο τρόπο στο μπλόγκ της, Το κείμενο. 

Ευχαριστώ από καρδιάς την οικοδέσποινα για την τιμή της φιλοξενίας και όλους τους συμμετέχοντες και τους αναγνώστες που στάθηκαν για μια στιγμή παραπάνω στα λόγια μου. 

Με εκτίμηση, 

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

O δικός μου Θεός

Ο δικός μου Θεός 

έχει διάφανο χρώμα, 

δεν πατάει στο χώμα,

είναι αέρας γυμνός.

Στη σκιά καρτεράει

δυο φιλιά για ν' αρπάξει

τη φωτιά μου ν’ανάψει

σαν παιδί μου γελάει.

Με φτερά ανοιγμένα 

κάθε νύχτα με κλέβει

την ψυχή μου κουρσεύει 

με τ’ αστέρια αναμμένα.

Στο φεγγάρι με φτάνει 

και παλάτι μου χτίζει

οδηγό του με χρήζει 

στ’ ουρανού το σεργιανί.

ΡΕΦΡΑΙΝ

[Ο δικός μου Θεός 

αγαπάει να φυσάει

Με βοριάδες ανέμους, 

με νοτιάδες ζέστους

Τα μαλλιά μου σηκώνει 

και τα δάκρυα στεγνώνει

Και σφιχτά με κρατάει 

στους κρυφούς μου λυγμούς.]

Το κορμί διαπερνάει

την ψυχή μου μεθάει.

φωτεινά μονοπάτια 

σκορπούν ήλιους τα μάτια

Παίρνει φως απ’ την πλάση 

βρίσκει με πριν με χάσει 

σε μυστήριους δεσμούς 

της ψυχής οργασμούς.

Κι οι ψυχές μας ουρλιάζουν 

τα κορμιά σαν τραντάζουν 

και γεννάνε σαν σμίγουν 

άλλους νέους θεούς.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

13/2/19

Σε μαύρο φόντο

 

Στάθηκα να σε κοιτάζω
με τα μάτια λιγωμένα από το μενεξεδί
που γύρω σκόρπιζες'
ένιψα το κόκκινο με το οποίο τα χείλη μου 

είχαν λερώσει αλαζονικά τον λαιμό σου
υποδηλώνοντας την κυριότητά μου πάνω σου.
Απέμεινα να χαζεύω την αύρα σου
ενώ το φως διαπερνούσε τη μορφή σου.
Κρατούσα γερά στα χέρια μου

την αλυσίδα της καρδιάς σου.
Τα σημάδια της κυριαρχίας ζωγραφισμένα

στις ίριδες των ματιών σου
Μισάνοιχτα τα χείλη σου
κι εγώ ήπια και ξεδίψασα τον πόθο μου'
αχόρταγα, χωρίς να νοιαστώ αν εσύ διψούσες,

αν πόνεσες.

Η λαχτάρα κατάφερε στη σάρκα να γαντζωθεί

πάλεψε άγρια μέχρι να κορυφώσει

κι ανάβλυσαν οι στιγμές της παράδοσης

και ξεπλύθηκαν τα φωνήεντα όλα

στης παραζάλης το μεσουράνημα.
Σου 'χα πει...

"Δεν είμαι ελεύθερη ψυχή εγώ"
"του πόθου σου αιώνιος δεσμώτης θα 'μαι"
"Στον έρωτά μου, θα σ’έχω για πάντα φυλακή"
"Γονατισμένο..."
"Να ‘σαι εσύ το φως κι εγώ ο καθρέπτης που το αντανακλώ"
"Να ‘σαι εσύ η λέξη κι εγώ ο τόνος που της δίνει φωνή"
"Να ‘σαι εσύ το άσπρο κι εγώ 

το μαύρο που το περιγράφει"

"Να ‘σαι εσύ η κατάρα κι εγώ η ασημένια σφαίρα
που ποτέ δεν θ΄αφήσω στόχο να βρει.
Στην αιωνιότητα δικός μου θα 'σαι'
Απέθαντος στην αγάπη.
 

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

9/2/19

Eίναι η συμμετοχή μου στην Ερωτική Υμνωδία που διοργανώνει η Lysippe στο όμορφο σπιτικό της.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Αθήνα, 25/1/19

Τώρα που βράδιασε

πόσο μακριά φαντάζει η σωτηρία;

Κι αυτή η συννεφιά σαν μουντό σεντόνι

σκεπάζει και πάλι το στερέωμα κρύβοντάς μου τ’ άστρα.

Πάει και αυτή η τελευταία πηγή φωτός.

Ένα κερί τρεμοπαίζει στον τοίχο.

Έχω τόσο ανάγκη να μαρτυρήσει το σμίξιμο των σκιών μας.

Έχω τόσο ανάγκη να αποτυπώσω κάπου την αλήθεια

που δεν τολμώ ν’ αποκαλύψω.

Αυτό το μοίρασμα της ψυχής

που χωρίς να το καταλάβω πέτυχες.

Αυτό το μεθύσι των συναισθημάτων

που ποτέ δεν θα μπορέσω να ξεστομίσω.

Καρτερώ μιαν αυγή να γευτώ τον καφέ στο φιλί σου,

να κλέψω μιαν ανασαιμιά

πριν σε ντύσει απουσία η νέα μέρα.

Θέλω να βρω τη δύναμη να σου πω

πως έχασα το στοίχημα.

Ναι, είχες δίκιο…

Ο έρωτας είναι μόλις ένα γλυκοφτερούγισμα  πιο κει.

Μένει μόνο να σταθείς για μια στιγμή να τον ακούσεις…

 Ηρώ       

Ήταν η συμμετοχή μου στο 18ο Παίζοντας με τις λέξεις που διοργάνωσε η ακριβή μου Μαρία στο μπλογκ της. Ευχαριστώ από καρδιάς όσους στάθηκαν στα λόγια μου. Δείτε τις υπόλοιπες συμμετοχές, αλλά και όσους ξεχώρισαν στην καρδιά των αναγνωστών εδώ!

Οι στεναγμοί των αγγέλων

Το δειλινό έχει τη γεύση του ώριμου φιλιού

και τ' άρωμα του ψημένου μήλου.

Εσύ από νωρίς καθισμένη στην άκρη της κάμαρας

κεντάς δαντέλες στου λύχνου το φως

και δαγκώνεις τα χείλη κάθε που σε τρυπά η βελόνα.

Λινά σεντόνια σε ντύνουν νύφη

σαν γέρνεις να πλαγιάσεις

κι ο Μορφέας ασελγεί στα όνειρά σου.

Εγώ πορθητής μιας Ιεριχούς

που δεν μπόρεσα ποτέ τα τείχη να ρίξω

πέφτω πάλι στη μάχη νεκρός και σε χάνω.

Μη ρωτάς γιατί ροδίζει ο ουρανός λίγο πριν το ξημέρωμα.

Τους κρυφούς στεναγμούς των αγγέλων 

ουτ' η νύχτα δεν μπορεί για πολύ να σκεπάσει.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

4/2/19

Carl Holsøe, Σκηνή εσωτερικού δωματίου με γυναίκα που κάθεται μπροστά σε παράθυρο και κεντάει. 

http://www.artnet.com/artists/carl-vilhelm-holsoe/past-auction-results