Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

Ήρα και στάχυ


Με βρήκε η νύχτα σε χωράφι απότιστο.

Γοργά αποκοιμήθηκα πάνω στο διψασμένο χώμα.
Όλα τ' άστρα τ' ουρανού έσκυψαν και με φίλησαν, 
κι ας λάθευα ανέκαθεν στο μέτρημά τους. 
Στο τραγούδι ενός ερωτευμένου τζίτζικα
τα όνειρά μου χόρευαν ολονυχτίς 
μα πριν η αυγή μαρτυρήσει τη νέα μέρα,
είχαν κιόλας ξεψυχήσει 
κι εγώ τα ' χα λησμονήσει. 
Είναι που πάντα πλήγιαζαν τα χέρια μου 
σαν προσπαθούσα να ξεχωρίσω 
την ήρα από το στάχυ. 
Είναι που δεν κατάφερα ποτέ να χρεώσω 
τριάντα αργύρια για μιαν αγάπη.
Πάντα με γοήτευαν οι όμορφοι θάνατοι.

2 σχόλια:

  1. Η ζωή είναι όμορφη, όποια κι αν είναι. (Γκαίτε)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν θα διαφωνήσω !
      Χρόνια τώρα παλεύω με το θανάτο για να κερδίσω έστω και μια ακόμα στιγμή για όποιον του ανήκει !

      Διαγραφή