Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016

Αφίλητα χείλη



Χαμήλωσε απόψε ο ουρανός 

και στο περβάζι του δειλινού 
άστρα ο Μορφέας με φιλεύει. 
Σ’  ένα πεντάγραμμο από σύννεφα,
μεθυσμένα τα πρίμα 
απ’  της ανάσας σου τον απόηχο, 
κρύβονται σιμά 
στο φάλτσο χτύπημα της καρδιάς μου.
Σκέφτομαι,
μήπως φταίει που έμαθα από μικρή 
ν’ αγαπώ τ’ ανείπωτα 
και να νιώθω το χάδι πριν μ’ αγγίξουν.
Ίσως πάλι να με πλανεύουν
τα ίχνη που αφήνει η πένα σου 
απάνω στην ψυχής μου τον καμβά. 
Ο χρόνος μου στη γη, με δίδαξε
να μερεύω τους καιρούς 
και να σιωπώ στις θύελλες, 
μα σαν ξαστερώνει, αυγή γεννιέμαι 
εκεί ζερβά στα χείλη σου, 
που ακόμα αφίλητα τα ‘ χω.

11/8/16

10 σχόλια:

  1. Αχ αυτή η πένα της καρδιάς σου Σταυρούλα.....! τι εικόνες και τι συναισθήματα παράγει ; ποια ομορφιά αναδύει.
    Μια ακόμα εξαίρετη δημιουργία που σε καθηλώνει από τους πρώτους στίχους του.
    Καλό βράδυ καλή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλέ μου Γιάννη, πόσο φτερώνει η ψυχή μου στο αντάμωμα των λόγων σου. Γλυκό αποκαλόκαιρο να έχουμε, μιας κι ακόμα αρνείσαι το φθινόπωρο :)
      Σε φιλώ !

      Διαγραφή
  2. Χαμηλωμένος ουρανός,
    αστέρια χαρισμένα,
    σ’ ένα πεντάγραμμο νεφών
    τα πρίμα μεθυσμένα.
    Κι εγώ ζητώ τ’ ανείπωτα
    που μού ’κρυψε ο χρόνος,
    εκεί ζερβά στα χείλη σου
    που καρτερεί ο πόθος.

    Με τις μουσικές εικόνες στο περβάζι τού δειλινού
    και τα λεπταίσθητα ανέγγιχτα χάδια,
    με «ανάγκασες», αγαπητή μου Σταυρούλα, να
    ανιχνεύσω ιάμβους μέσα στους στίχους σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλέ μου Άρη...τι όμορφο στολίδι έφερες στο σπιτικό μου. Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για την παρουσία σου και τους εξαίρετους στίχους σου !

      Διαγραφή
  3. Ειχα πολύ καιρό να περασω το κατωφλι του λογισμού σου .. μπήκα μεσα στα μονοπατια του τωρινα και περασμενα και γαληνεψα διαβαζοντας εικονες και γραφή...και όσο πιο πισω πηγαινα τόσο πιο πολύ Σταυρυλα μου ταξιδευα στους στίχους σου επανω .. αγνατευοντας της ψυχής σου τα καλυτερα... χαιρομαι που πέρασσ..!
    Να περνας ομορφα καλο υπολυπο καλοκαιριου.. φιλακιαααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένη μου Ρούλα, μονο εγώ χρωστώ εξηγήσεις σε όλους σας... Αλλά τα τρία μου μικρά δεν μου αφηναν τους τελευταίους μήνες ούτε μια στιγμή ελεύθερη και αν και το μπλογκ μου αγαπώ πιοτερο από όλα αναγκάστηκα αυτό να παραμελήσω και τους φίλους εδω.
      Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για την αγάπη σου και την προσοχή σου. Η παρουσία σου φωτίζει μοναδικά της ψυχής μου τα μονοπάτια.

      Διαγραφή
  4. Πολύ τρυφερό Σταυρούλα μου...
    Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αν σε άκουσε
    και από τσιμέντο να ήταν
    θα λύγισε.
    Τυχερός ο τύπος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλέ μου Πέτρο... η ποίηση γεννηθηκε για να μαρτυρήσουμε όσα στ' αυτιά των ανθρώπων δεν εφτασαν και τόπο δεν βρήκαν να σταθούν -
      Καλό σου φθινόπωρο φωνή της αλήθειας, ανυπότακτη ψυχή !

      Διαγραφή