Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

Μια φορά ... μια γειτονιά

Σαν ήμουν μικρός, πριν λίγο καιρό... ζούσα σε μια γειτονιά που αγαπούσα πολύ. Τα σπίτια μας ήταν το ένα δίπλα στο άλλο με όμορφους κήπους γύρω τους. Η μαμά μου είχε φυτέψει γεράνια και τριαντάφυλλα και κάθε άνοιξη ο κήπος μας γέμιζε πεταλούδες. Στο κλαδί ενός δέντρού ο μπαμπάς είχε δέσει μια κούνια που σαν ήμουν μικρότερος τσακωνόμουνα με τη μικρή μου αδερφή ποιος θα πρωτοκάνει, μα σαν μεγάλωσα τα γούστα μου στράφηκαν στο μπάσκετ και παίζαμε με τα άλλα παιδιά στο βορρεινό σημείο του κήπου που ο μπαμπάς μας είχε φτιάξει ένα αυτοσχέδιο γηπεδάκι. Τις Κυριακές έπαιρνε κι αυτός τη σφυρίχτρα και μας έκανε το διαιτητή. Αποκαμωμένοι μα χορτάτοι από χαρά στρωνόμασταν στο ξύλινο τραπέζι της αυλής μας που οι μαμάδες μας το γέμιζαν με όλου του κόσμου τα καλα.

Δεν μας έλειπε τίποτε τότε ...

Τις καθημερινές ξεκινούσαμε όλα μαζί τα παιδιά από τα σπίτια μας να πάμε στο σχολείο που ήταν τρία τέσσερα τετράγωνα πιο πέρα. Ολες οι μαμάδες έξω στον κήπο να μας χαιρετούν και να μας φωνάζουν να προσέχουμε τα μικρότερα αδέρφια μας. Κι εμείς να σιγομουρμουρίζουμε τι δεν διαβάσαμε και τι σκανδαλιά θα κάναμε. Το σχολείο μας ήταν ένα όμορφο διώροφο κτίριο με κήπο γύρω του, στρωμένο με χορτάρι και όμορφα δέντρα και παγκάκια όπου καθόμασταν τις ελεύθερες ώρες. Είχαμε και βιβλιοθήκη για μελέτη και υπολογιστές και γήπεδο.


Δεν μας έλειπε τίποτε τότε ... έτσι νομίζαμε ... μα μας έλειπε το μέλλον !

Μια μέρα σιδερένια πουλιά σκέπασαν τον ουρανό της χώρας μου, τον ουρανό της γειτονιάς μου. Βόμβες άρχισαν να πέφτουν και ο κόσμος γύρω μας κατέρρευσε. Είπαν πως ήρθαν να μας σώσουν, να μας βοηθήσουν μα δεν κατάλαβα ποτέ το πώς και το γιατί. Ο κόσμος μου άλλαξε εικόνα ... κι εγώ έγινα πια ο άντρας της οικογένειας αφού αυτοί που ηρθαν να μας σώσουν σκότωσαν τον μπαμπά μου ...


Η μαμά μου μας πήρε και φύγαμε από τη χώρα μας. Περπατήσαμε πολύ, έδωσε πολλά χρήματα σε κάποιους ανθρώπους κι αυτοί με μια βάρκα μέσα στη νύχτα μας πήγαν σε έναν άλλο τόπο. Μείναμε για λίγο καιρό σε λιμάνια, στο δρόμο, σε γήπεδα, σε σκηνές, σε πλατείες. Η μαμά έψαχνε τρόπο να συνεχίσουμε το ταξίδι μας, να φτάσουμε σε συγγενείς που έχουμε στη Γαλλία. Όμως μετακινούμαστε πάρα πολύ αργά. Μια μας σταματούν εδώ και μια εκεί. Τρώμε ό,τι μας προσφέρεται και το μόνο μας παιγνίδι έιναι οι σκιές μας στο δρόμο σαν έχει ήλιο. Είμαστε άλλωστε τόσο κουρασμένοι που δεν έχουμε διάθεση για παιγνίδι. Εμένα μου λείπει ο μπαμπάς ...



Τον τελευταίο καιρό η γειτονιά που βρίσκομαι δεν θυμίζει σε τίποτα το σπίτι μου. Κάθε που ξημερώνει βλέπω σύρματα μπροστά απ' τον ήλιο και σε απόσταση λίγων μέτρων ορθωμένα ψηλά κάγκελα που τα φυλούν στρατιώτες με τα όπλα τους να κοιτούν προς εμάς. Το φαγητό και το νερό λιγοστό και η αδερφούλα μου αρρώστησε και η μαμά κλαίει. Εγώ σφίγγω τα δόντια για χάρη της μαμάς. Είμαι ο άντρας της οικογένειας και πρέπει ν' αντεξω. Κάθε μέρα ανοίγει μια πόρτα κοντά στα κάγκελα και μερικοί από εμας συνεχίζουν τον δρόμο τους. Μα γίνεται τόσο αργά και μας κοιτούν με τόση εχθρότητα ; Γιατί ;
 


Μας λείπουν τα πάντα τώρα...
μα θέλω ένα μόνο, μια ευκαιρία να σταθώ και να ζήσω και λίγο χώρο να ονειρευτώ ; Είναι τόσα πολλά ;






Ήταν η συμμετοχή μου στο Μια φορά ...μια γειτονιά  της Πέτρας, ένα δρώμενο μοναδικό που ξεκίνησε από το σπιτικό της , Ο πιο πιστός φίλος του σκύλου



25 σχόλια:

  1. Εντάξει, κλαίω, κλαίω πάρα πολύ...
    "έτσι νομίζαμε ... μα μας έλειπε το μέλλον!"...
    Σταυρούλα μου, δεν έχω λόγια για να γράψω, ξέρεις, η δύναμη τού κειμένου και τής εικόνας και τής μουσικής, προκαλούν ακόμα πιο έντονα συναισθήματα.. Το ευχαριστώ μου είναι λίγο. Η ευχή μου να σωθούν πάσει θυσία αυτοί οι άνθρωποι κι ας μην χαθούν άλλοι Θεέ μου.. Ευχαριστώ πολύ -και- για το βίντεο.. Φιλιά πολλά και να είσαι πάντα καλά! ❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε πιστεύω Πετρούλα μου, κι εγώ από το πρωί που το έγραψα είμαι κομμάτια. Προς στιγμή, δίστασα, γιατί λέω ξεφεύγει, θα πικράνει, αλλά ό,τι κι αν προσπάθησα διαφορετικό να γράψω δεν κατάφερα να στεριώσω πρόταση !!!
      Εγώ σε ευχαριστώ που υπάρχεις, που ξεχωρίζεις, που αισθάνεσαι, που κλαις...σε ευχαριστώ για την ψυχή σου την όμορφη ❤

      Διαγραφή
  2. Και το σκεφτόμουν, όταν έγραφα την δική μου ανάρτηση κι έλεγα ότι είχα λίγο θράσος που θυμόμουν την παλιά μου γειτονιά, με την διαφορά ότι η δική μου γειτονιά υπάρχει ακόμα, ενώ κάποιων -εκατομμυρίων!- άλλων, χάθηκε για πάντα κι όχι μόνο αυτή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 'Οταν στην τηλεόραση έδειξαν τον πνιγμό του μικρού Αϋλάν, έγραψα ένα ποίημα το οποίο μου το πήραν και το μελοποίησαν. Με ενημέρωσαν πως είναι έτοιμο και όπου να ΄ναι θα το εχω στα χέρια μου ! Θα το ανεβάσω να το ακούσουμε.
      Ο Θεός του κόσμου να λυπηθεί όλους αυτούς τους ανθρώπους και να χαρίσει ειρήνη και ανακούφιση στις ψυχές τους ...

      Διαγραφή
  3. Μετά από αυτά, τί να πουμε Σταυρούλα μου;
    Πώς να καταλάβουμε την αγωνία αυτών των ανθρώπων και τη βεβαιότητα οτι δεν θα ξαναγυρισουν στη δικιά τους γειτονια;
    Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα, καλή μου Ρένα. Η αλήθεια είναι πως θλίβομαι και οργιζομαι με την αναλγησία των δυνατών απέναντι σε ανθρώπους που ξεριζώνονται από τον τόπο τους λόγω της δικής τους υπαιτιότητας. Και ο δικός μας λαός πολύπαθος ειναι, αλλά και όλη η Ευρώπη έχει ακομα νωπά τα σημάδια από δυο παγκόσμιους πολέμους. Δεν ξέρω γιατί λησμονούν...
      Σε ευχαριστώ πολύ.
      Καλό σου απομεσήμερο !

      Διαγραφή
  4. Υποκλίνομαι! (Και το εννοώ 100%)
    Για την γραφή σου, για την έμπνευσή σου, για την προσέγγισή σου μα πάνω απ'όλα για τη υπέροχη πάστα ανθρώπου που έχω καταλάβει πως είσαι, ένα μεγάλο και ειλικρινέστατο "Εύγε!"
    Να είσαι καλά πάντα, κορίτσι μου!
    (Και το βιντεάκι σου, υπέροχο!)
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννα μου, φθινοπωρινή βροχή τα λόγια σου...έτσι τα καταπίνει αχόρταγα η ψυχή μου !!
      Σε ευχαριστώ πολύ (συγκινήθηκα, αλήθεια <3 ) όλα τα φιλιά αυτού του δειλινού σου στέλνω !!!

      Διαγραφή
  5. Σταυρούλα μου τι να πεις σε αυτά
    τα παιδικά βλέμματα πως να αντικρίσεις
    εκείνη τη μάνα που στην παγωνιά της
    υφηλίου βυζαινει περπατώντας το μωρό της.....
    Αχ αυτές οι γειτονιές ερείπια που κάποια στιγμή θα πάρουν αποφάσεις
    αγώνα για όλους εμάς!!!!
    Μπράβο για το κείμενο σου και την
    ευαισθησία σου!!!!

    Να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου, με τη βαθιά ποιητική σου ψυχή, με την όμορφη ματιά ...
      Σε ευχαριστώ για τη φωνή σου εδώ μέσα !!!
      Πολύτιμη σαν τη φωνή του χελιδονιού που φέρνει την άνοιξη !
      Γλυκά φιλώ σε !!!

      Διαγραφή
  6. Οχι δεν ειναι πολλα!!!ειναι τα αυτονοητα! Ειναι η απολυτη αποτυχια του "πολιτισμενου κοσμου"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλα τα είπες Πεταλούδα μου σε δεκατέσσερις μόλις λέξεις !
      Σε ευχαριστώ από τα βαθη της ψυχής μου !
      Φιλιά πολλά !

      Διαγραφή
  7. ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!!!!!!!
    Αχ Σταυρούλα μου!
    Ντρέπομαι για το νοσταλγικό μου ταξίδι στη γειτονιά μου!
    Εγώ τουλάχιστον μένω στην ίδια γειτονιά. Έχω χορτάσει!


    είσαι ένα υπέροχο πλάσμα...το ξέρεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Να μην ντρέπεσαι καθόλου !!!
    Εγώ το λάτρεψα το ταξίδι σου ... μου έδωσε δύναμη και κουράγιο να γράψω την άλλη πλευρά του νομίσματος.
    Δεν ξέρω αν είμαι υπέροχο πλάσμα... ξέρω όμως ότι χάρη σε σένα συνταξιδεύω εδώ και λίγο καιρό με υπέροχα πλάσματα !!! Ψυχές οικείες στη δική μου !
    Σε φιλώ γλυκά ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ναι αλλά ο κόσμος προειδοποιεί: Προσοχή θα κλάψτε!
    Καταρχήν έπρεπε να μοιράζεις χαρτομάντηλα. Αλλά ας το αφήσουμε κι αυτό.

    Εκεί που εσύ βλέπεις έναν μικρό, ταλαιπωρημένο και αξιολύπητο πρόσφυγα, ένας άλλος βλέπει έναν επίδοξο τζιχαντιστή.
    Εκεί που εσύ βλέπεις ένα κοριτσάκι να κρατάει μια βρεγμένη κούκλα, ένας άλλος βλέπει εκρηκτικά.
    Εκεί που εσύ βλέπεις απελπισία - κατατρεγμό - ορφάνια, ένας άλλος βλέπει ανθρώπινα σκουπίδια. Χωρίς εισαγωγικά.

    Ελπίδα και ευχή όλων μας να μη γίνουμε ποτέ αυτός ο ...άλλος.
    Δεν αντέχεται τέτοια ξεφτίλα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέτρο μου, στην ζωή μου πορεύτηκα, μέχρι τώρα, πάντα με τα μάτια της ψυχής και με την πεποίθηση ότι ακόμα κι αν γεννηθείς άνθρωπος, τον τίτλο θα στον χαρίσει η συμπεριφορά σου και τα βήματά σου στη γη.
      Στη μονάδα νεογνών που δουλεύω, όταν δεν τα καταφέρνουμε κι ένα μώρο ανοίγει τα φτερά του και πετά μακριά στ' ουρανού τους ορίζοντες οι κραυγές των μανάδων ό,τι χρώμα κι αν έχουν, ό,τι Θεό κι αν πιστεύουν είναι ίδιες.
      Οι άλλοι, Πέτρο μου, δεν με αφορουν, χαμηλώνω τον ήχο στον παραλογισμό του όπως χαμηλώνουν κι εκείνοι τον ήχο στα ουρλιαχτά της συνείδησής τους !
      Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του λαού μας είναι η δύναμή του να βρίσκει πάντα τρόπο του κι απ' το υστέρημά του αν χρειαστεί να βοηθήσει όποιον το έχει ανάγκη... κι εγώ δεν θα σταματήσω να καμαρώνω γι' αυτό !
      Σε ευχαριστώ πολύ που είσαι εδώ ! Σε ευχαριστώ για τη φωνή σου !
      Τιμή μου !

      Διαγραφή
  10. Υπέροχο...πραγματικά με συγκίνησες!
    Ειδικά με το video!
    Ο Θεός να τους δίνει δύναμη και να τους βοηθάει...!
    Καλή συνέχεια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς όρισες στο σπιτικό μου !
      Και για μένα ήταν δύσκολο όταν το εγραφα... μου στοιχίζει ο πόνος των ανθρώπων !
      Σε ευχαριστώ πολύ για όλα...θα ερθώ κι εγώ να σε ανταμώσω στο δικό σου νετ σπιτικό !

      Διαγραφή
  11. Εξαιρετικό!!! Η φωνή ενός παιδιού στις μέρες μας, ενός οποιουδήποτε παιδιού ... που ανοίγει τα φτερά του για να πετάξει στο μέλλον, χάνοντας την παιδικότητά του, προσαρμοζόμενο, ανύμπορο, άβουλο.. απλώς μικρό!! Η φωνή του όμως θ' ακουστεί στο μέλλον, όταν ως ενήλικας, θ' αναζητήσει τα δικαιώματά του .. κι αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο... !!! Μακάρι να δικαιωθούν οι επόμενες γενιές !! Εύγε Σταυρούλα μου ... εύγε ...
    Στέλλα Τεργιακή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Στέλλα μου, έτσι είναι δυστυχώς. Όλα αυτα τα παιδά κάποτε θα ζητήσουν απαντήσεις ...και το στόμα των μεγάλων δεν θα έχει τι να καταθέσει, θα είναι σφραγισμένο από την ντροπή ! Γιατί η ψυχή των ανθρώπων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης στη ζυγαριά ...ζυγίζει το ίδιο !
      Σε φιλώ γλυκά <3

      Διαγραφή
  12. Σταυρούλα μου καλησπέρα. Εμένα πως μου ξέφυγε ετούτο εδώ ;; προφανώς από παραδρομή γιατί θα μου ήταν παντελώς αδύνατον να μην σταθώ, να υποκλιθώ στη θεματολογία σου, στον τρόπο που παρουσίασες ένα θέμα που καίει στους καιρούς μας και στον τρόπο που το κλείνεις τόσο με το εξαίρετο βίντεο αλλά και τη μουσική του τραγουδιού που φραγίζει το ισοπέδωμα εκείνων των πάλαι ποτέ όμορφων γειτονιών σε κείνες τις χώρες.
    Σε ευχαριστώ για τη συγκίνηση κορίτσι μου, ειλικρινά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Γιαννη μου !
      Είδες δυο μέρες τώρα τη βροχή στην Ειδομένη; Είδες τα γυμνά παιδιά μέσα στα λασπόνερα ;
      Κι ένα που γεννήθηκε και το ξεπλύνανε με ένα μπουκάλι νερό !!!
      Θλίβομαι και οργίζομαι !
      Γιατί εγώ(εμείς στη δουλειά μου) παλεύω για να ζήσουν !
      Γιατί τα παιδιά κρατούν την κλωστή με την οποία θα υφάνουμε το μέλλον !
      Σε ευχαριστώ πολύ που είσαι εδώ !

      Διαγραφή
  13. Διαλύθηκα κυριολεκτικά...αχ βρε Σταυρούλα μου...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ Μαρία μου, τις τελευταίες μέρες είμαι κομμάτια με όσα βλέπω. Δεν μπορώ να βγάλω τις εικόνες των παιδιών από το μυαλό μου. Δεν μπορώ και δεν πρέπει !
      Σε φιλώ κορίτσι μου !!!

      Διαγραφή