Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Της λευτεριάς τα χνάρια



Βήματα που αχνοφαίνονται 

βήματα τιμημένα 
σε κάμπους, σε βουνοπλαγιές 
με αίμα ποτισμένα.

Κορμιά νεκρά που πλήρωσαν 
τη Λευτεριά με πόνο 
με θάνατο, με βάσανα 
χαμένα μες στο χρόνο.

Ήρωες που σηκώσανε 
της Λευτεριάς τα βάρη 
που χάθηκαν για ν’ ακουστεί 
της λύρας το δοξάρι. 

Σκύβω κι ανάβω ένα κερί, 
ένα λουλούδι αφήνω 
και η ψυχή μου τραγουδά 
της Λευτεριάς τον Ύμνο !

Χρόνια καλά ..χρόνια Λεύτερα, χάρη σε όσους πολέμησαν, σε όσους ποτέ δε γύρισαν, για να κυματίζει η σημαία Λέυτερη ... Ψηλά .. όπως της πρέπει ... 
κι εμείς να αφήνουμε λουλούδια και θυμιάματα σε άδειους τάφους !

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
28/10/14

6 σχόλια:

  1. Επικό και ταυτόχρονα γλυκό και συγκινητικό!
    :-)
    Χρόνια πολλά, κορίτσι μου!
    ΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά-πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρόνια καλά καρδιά μου. Την αγάπη μου σου στέλνω. Φιλιά αγαπης πολλά !

      Διαγραφή
  2. Δεν μπορεί, πρέπει να υπάρχει ένας τρόπος να βγούμε από το σκοτάδι,
    οι πρόγονοι μάς έδειξαν τον τρόπο, μα είναι μακρύς και δύσκολος ο δρόμος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ Πετράδι μου, δεν έχω σκοπό να αφήσω τη μάχη ! Όχι που να πάρει ! Εδώ θα παλεύω όσο μπορώ...δεν τον αλλάζω τον ουρανό μου, ούτε τη θάλασσά μου την αλλάζω ... και νομίζω, ελπίζω κι εύχομαι πως θα βρούμε τη λύση !
      Σε φιλώ !

      Διαγραφή
  3. Εξαίρετο το ποίημά σου όπως πάντα Σταυρούλα. Όσον αφορά τα ερωτήματα στην ουσία, είδες εσύ κάποιον από αυτούς τους αγωνιστές να "παρελαύνουν" σήμερα ; ή μήπως η Ελλάδα είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ χώρα στον κόσμο που η ΠΟΛΙΤΕΙΑ της τιμάει ΜΟΝΙΜΑ τους ΔΟΣΙΛΟΓΟΥΣ και ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑΔΕΣ. Ρωτάω εγώ ο προβοκάτορας.
    Χρόνια σου Πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου, καταλαβαίνω την οργή σου ! Δεν αντιλέγω ...
      Όμως εγώ η ρομαντική αγαπώ τόσο πολύ αυτό το γαλανόλευκο ύφασμα ...το γεμάτο λεκέδες από τους αφανείς μας ήρωες... κι όταν αρίστευσα και στην παρελαση κρατούσα τη σημαία, ένιωσα ένα δέος, ένα βάρος την ώρα που την κρατούσα, σαν να σήκωνα τις σωρούς όλων αυτών που χάθηκαν... δεν μπορώ να φανταστώ τον τόπο τούρτα κομμένη και κερασμένη στα μέτρα του καθενός...
      Να είσαι πάντα καλά !

      Διαγραφή