Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

Ρίμας συναπάντημα

Θα πορευτώ ατάραχη

ως ψηφίδα ενός πίνακα 
που μαρτυρά ένα ανώνυμο πλήθος.

Σιωπηλή λειτουργός 

μυσταγωγίας ανείπωτης 

και θα κατοικήσω 
στο άγονο έδαφος της ψυχής σου.



Με δρόσο της αυγής 
θα ξεδιψάσω το πύρινο βλέμμα σου 
και στης καρδιάς σου τα έγκατα 
θα φυτέψω δυο στίχους απείθαρχους.



Κι έτσι κάθε που τ’αηδόνια λαλούν 
θα ξημερώνεις τραγούδι 
σε κάθε ρίμας το συναπάντημα. 

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
19/1/16

3 σχόλια:

  1. Μόνο για όποιον αγαπάμε τα κάνουμε αυτά! :)
    Καλή σου μέρα Σταυρούλα!
    Όμορφα γράφεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα Μαίρη μου. Ε, βέβαια σαν αγαπάμε υπερβαινουμε τους επίγειους νόμους και ακραγγίζουμε τ' όνειρο. Φιλιά πολλά. Σε ευχαριστώ πολύ... Α, και οι συμβουλές δεκτές ^-^ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπέροχες εμπνεύσεις σε φόρμα λόγου!!Έχω την αίσθηση ότι αν δεν μας περιόριζε o λόγος θ ακραγγιζαμε ουράνια τόξα ποίησης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή