Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016

Λοξή βροχή

Εγώ, μια χούφτα νερό, 
της λοξής σου βροχής αποτέλεσμα,

μουσκεμένα φτερά πεταλούδας, 

που στο χάδι σου πάντα θα τρέμουν.

Σε ταξίδια αόριστα,
σαν σκαρί με σπασμένα κουπιά
ν’ ανταμώνω το τέλος μου,
σαν γιορντάνια από δάκρυα 
μου κρεμάς στο λαιμό.

Στο γλυκό του μελιού,
ύπνος γίνεσαι αιώνιος, 
ποθητή λησμονιά μου.
Σε σεντόνια λευκά
άλικη υπογραφή στης ψυχής μου 
την πρώτη παράδοση,

ν’ ανασταίνεται η αυγή.



Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

17/1/15

4 σχόλια:

  1. Πάντα απολαμβάνω τα διαβάζω τα εξαίσια ποιήματά σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ απολαμβάνω την φιλία σου και τα υπέροχα σχόλιά σου Γεράσιμε. Γλυκό απόβραδο :)

      Διαγραφή
  2. Υπέροχο,Σταυρούλα των λογισμών σου το αποτύπωμα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπέροχο Σταυρούλα μου! Με μαγεψες! 💝

    ΑπάντησηΔιαγραφή